Louelle81 ik bedoel het niet als een imago. Ik denk namelijk dat als je jezelf omschrijft met woorden dat daar ook altijd een waarde-oordeel aan hangt. Niet enkel het oordeel van de ander, maar ook dat van jezelf. Als ik zeg dat ik zorgzaam ben, dan zal ik mij daar ook naar moeten gedragen. Ik heb namelijk een invulling van het begrip van zorgzaamheid in mijn hoofd met daarbij passend gedrag. Het risico van dit soort beschrijvingen over jezelf dat het vaak leidt tot een (onbewust) set van moet-regels waar je voor jezelf aan moet voldoen. Lukt dat niet, dan kan dit tot stress, spanning, angst, boosheid etc. leiden. Daarbij komt dan nog hoe anderen vinden wie jij bent, zowel positief als negatief. Ik denk dat de meesten van ons daar ook niet geheel ongevoelig voor zijn en dat je ook meeneemt in je beeld over jezelf.
Als je mij nu zou vragen om een uitgebreide beschrijving van mijn identiteit te geven, zou ik daar geen antwoord op kunnen geven. Welk antwoord ik ook bedenk, het voelt alsof ik mijzelf in een hokje stop. Mijn gedachtes, normen, waarden, gedragingen zijn tijd en situatiegebonden en geen vaststaande regels. In ieder geval dat zou ik willen, want ik heb ook allerlei moet-regels en ideeën over mijzelf in mijn hoofd, zoals ik moet een goede moeder zijn, ik ben eerlijk en oprecht, sociaal etc. en op het moment dat ik uitval tegen mijn kinderen voel ik mij belabberd, als ik een keer lieg voel ik mij schuldig, als ik mezelf voor schut zet in gezelschap leidt dit tot gevoelens van minderwaardigheid enz. Waarom? Omdat ik op deze momenten niet voldoe aan mijn eigen identiteit of het beeld wat ik heb gevormd van mijzelf. Ik beschrijf het nu heel zwart-wit, maar in mijn ideale wereld zijn we veel liever voor onszelf door minder waarde te hechten aan een omschrijving van wie we zijn. Mijn ideale beschrijving van mijzelf zou dan zijn ‘ik ben, wie ik ben’.
Vulpen dat het continu verandert vind ik ook een mooi idee. Minder rigide en geeft meer ruimte.
