Ik ben natuurlijk nog maar 7 weken bezig, maar ik had graag willen weten hoe onzeker ik zou worden over zoveel dingen.
Heb ik wel genoeg melk!? (Want hij huilt, slaat met zn armpjes naar Mn borst, etc) of heb ik teveel melk!? (Want hij stik bijna in Mn melk, alles loopt helemaal onder, Mn bed zit vol vlekken, etc) Heeft hij nu nóg honger!? Of weer!?! Hij heeft net nog gedronken, kán toch niet dat hij nu weer komt!? Zal ik dan toch weinig melk hebben!? Of gewoon geen voedzame melk!? Maar hij plast goed en groeit goed, dus dan is het toch goed!? Maar waarom zus en zo....
kortom, heel veel onzekerheid die bovenop alle onzekerheden van een eerste zwangerschap komen (waarom huilt ie, heeft ie t koud, warm, krampjes, reflux, etc etc) en de grote verantwoordelijkheid die zon klein hummeltje met zich meebrengt...
aaah en ik had graag geweten hoe zwaar het clusteren echt is, en dat je je daar echt aan over moet geven, go with the flow, en accepteren dat je borsten gewoon even continue bezet zijn. Dat je zelf de regie totaal kwijt bent en geen ritme kan forceren. en dat je dus de controle totaal los moet laten.
En dat je echt het gevoel krijgt continue aan het voeden te zijn. En had ik al gezegd dat je het gevoel krijgt echt continue aan het voeden te zijn?
Maar toch heel erg blij dat ik ondanks de keizersnede, 2 dagen high care, 5 dagen medium care, niet live mogen voeden de eerste dagen, spruw, kort tongriempje, en alle onzekerheden, zie hoe hij groeit.
En hoe heerlijk dat lieve lachje op zn slapende gezichtje als hij in melk coma ligt, met zn lipjes nog tegen mijn tepel ❤️
