Eowyn ow ik snap je helemaal!!!
De frustratie zit bij mij op het moment ook erg hoog.
Ben zo bang dat de gyn me morgen wegstuurt met een 'wat doe jij hier, je moet naar een psychiater want je bent niet helemaal goed'.
Bang voor oordelen, dat ik niet gehoord word, dat het weer de zoveelste is die niets voor me kan doen.
Ik had daarnet alweer een flinke huilbui, gewoon omdat ik mijzelf zo waardeloos voel, nutteloos ook. Ik kan niks, hang me maar beroerd te voelen op de bank, teken een beetje en verder niks.
Mijn man is weer met de jongens alleen weg (jaarfeest op school) en dit is de eerste keer dat ik het over moet slaan. Maar ik heb de laatste maanden al zo vaak nee moeten zeggen en ik wil gewoon weer alle leuke dingen doen met mijn kinderen!
Hoe haal ik het in mijn hoofd om nog een kindje te willen, hoe durf ik? In deze toestand.
En dat terwijl ik misschien zelfs al zwanger ben.
(dit even in ter illustratie, in het heel kort, van hoe mijn gedachten gaan tijdens de meest kloterige dagen/weken)
En dan word ik ongesteld en verandert dit hele gedachtenpatroon, geloof ik weer in mijzelf en dat alles goed komt en dan snap ik niet waarom ik zo negatief en depressief deed.
Met als hoogtepunt de dagen rond de eisprong, waarop ik de hele wereld aan kan en mezelf uit lach om al die sombere en zware gedachtes.
Maar voor nu zit ik daar nog middenin, en kan het nog twee kanten uit...
Elke maand weer opnieuw.
