Snoopy1979 Zo te lezen heb je heel wat meegemaakt in je leven. Als kind ben je daar op een bepaalde manier mee om gegaan, om te 'overleven'. Dat is de manier waarop je nu nog steeds met situaties omgaat. Je sluit je af en speelt het af en lost het op in je hoofd, alleen dus. Zal mij niks verbazen dat jij niet iemand bent die snel hulp vraagt/aanneemt. Je bent gewend om het alleen te doen.
Je zegt dat je denkt geen trauma's te hebben, toch lees ik er een paar.
- als klein kind al voor jezelf moeten zorgen
- een moeder waar je niet op kon rekenen
- maar ze is toch je moeder en je werd van haar gescheiden
- je eigenlijk je noch aan je moeder noch met je vader kunnen hechten
Eindstand alles bijelkaar geen veilige thuisbasis gehad en geheel je eigen manier, dus de verkeerde manier, ook al was dat voor jou het juiste, want je voelde je veilig daardoor, je eigen manier dus van omgaan met emoties, gevoelens en andere bepaalde situaties.
Het zal mij ook niks verbazen dat je die chronische hyperventilatie hebt doordat je niet hebt geleerd om op de juiste manier met je emoties om te gaan. Het komt er niet uit, je houdt het binnen, je ventileert niet en dan uiteindelijk ben je aan het hyperventileren.
Misschien is het iets om iets te doen waarbij je leert om op een andere manier met emoties om te gaan, zodat je ze meteen kwijt kan en deze niet opstapelen. Op het moment dat jij in de auto stapt uit je dan je gevoelens? Of wil je er niemand mee 'lastig vallen'?
Nou ik ben geen psych hopelijk heb ik je tekst juist geinterpreteerd en klopt het een beetje wat ik schrijf en misschien brengt het je op een idee of iets.☺☺
