Hallo
Zelf heb ik weinig ervaring met angsten. Naja, ik heb ze wel en de zijn goed te verklaren vanuit mijn ass, maar ik kan ze goed relativeren. Dat is wel iets wat ik heel bewust moet doen want anders gaat het met me aan de loop.
Mijn dochter (6) is een ander verhaal. Ze is bang voor liften, bang voor de volle maan, bang om in het water springen (ze is deze week gestopt met zwemles omdat de instructeur niet verder komt met haar), bang voor dieren (zie je buiten een hond raakt ze in paniek), bang om boven in het klimrek te zitten. Vooral bij ballorig want wat als het plafond instort. Sinds gisteren wil ze niet meer op de wc plassen want op school was er een wc verstopt en overstroomt. In haar redenatie zou de hele school dan onder water komen staan en zou iedereen verdrinken. Ik zet haar nu onder dwang op de wc. Soms moet ze onder dwang mee in een lift. Ze is ook bang dat ze dood gaat (ze slikt medicatie voor haar hart en zo snel zal ze niet dood gaan maar in haar beleving is dat anders).
Ik weet nooit zo goed hoe haar te helpen. Ik probeer de angst die opspeelt voor haar te relativeren maar dit neemt ze maar moeilijk van mij aan. Ze is in het algemeen heel wantrouwig. Over een paar weken begint haar therapie gelukkig. Hebben jullie nog tips hoe hier mee om te gaan?
