Ik zat hier nog over na te denken met een helder en uitgerust hoofd. Kwetsbaar op stellen heeft voor mij te maken door eerlijk te zijn dat ik iets niet weet, toe te geven dat ik fouten heb gemaakt, door meer op te komen voor mijzelf en de ander, zeggen dat ik iets eng vind en meer te doen wat ik zelf wil met het risico dat andere mensen mij misschien wel raar of vreemd vinden. Tien jaar geleden kon ik dit niet. Nu ben ik er mee aan het oefenen. Eerlijk zijn over bijv. mijn duistere en sombere gedachtes, dingen die ik in mijn jeugd heb mee gemaakt, de zorgen over onze oudste kind, spreek ik bijna nooit uit naar anderen in real life. Hier was ik vroeger veel opener in en ik heb er geen meerwaarde van ontdekt. Ik vind het op klotemomenten veel prettiger om te gaan sporten, mediteren, te wandelen etc. als manier om mijn hoofd leeg te maken of tot rust te komen in plaats van erover te praten. Ik praat in het dagelijkse leven al zoveel over andermans problemen en moet er niet aan denken om in mijn vrije tijd nog eens over mijn eigen problemen te gaan zitten kletsen 😬.
Als mensen vragen hoe het gaat, terwijl ik mij ontzettend neerslachtig voel, zeg ik met een grote glimlach geweldig en ga ik daarna 10km door het bos rennen met mijn hond. Soms huil ik onderweg, soms ben ik hartstikke boos en ren ik tot het uiterste en uiteindelijk wordt het rustig in mijn hoofd en kan ik de zaken weer in perspectief zien.
