Toen mijn zoon klein was had ik niemand om mij heen om te zeggen hoe het echt met mij ging, op een periode bij de psych na. Naarmate hij ouder werd is dit wel wat veranderd, maar wilde ik niets delen. Ben ook opgegroeid met dat je de vuile was binnenhoudt. Dus vertelde ik maar zelden hoe het echt ging met mij/ mijn zoon. De situatie met zoon is/was dusdanig dat het voor anderen haast niet te begrijpen was.
Men wil toch graag horen dat het goed gaat, daar kunnen ze mee omgaan. En wat ze zien is 'echt', als zij niet zien wat je verteld dan wordt het minder vaak gelooft/ gebagatelliseerd en komen die meestal goed bedoelde maar imo vaak onzinnige adviezen.
Hoe vaak ik wel niet, "maar het is zo'n lieve jongen/ je ziet niets aan hem" heb gehoord en "ach als je... doet dan..."
Ik grapte weleens van, "Nou dan neem je hem toch een week in huis te logeren?" Gek genoeg wilde nooit iemand dat, schijnbaar zagen ze dus toch wel dat hij 'anders' is.
Jaren lang heb ik niets anders verteld dan: "Met mij gaat het altijd goed, dat weet je toch.😉😜" Inmiddels ben ik opener, als het niet goed gaat dan zeg ik dat, "Kan beter/ Nou nee het gaat niet goed, want ..." Afhankelijk van wie ik tegenover mij heb overigens! Ook wat en hoe uitgebreid ik vertel over hoe ik mij voel is afhankelijk van wie het vraagt en in welke situatie.
Ik draai er iig niet meer omheen, mensen hebben er maar mee te dealen. Wat ik wel jammer vind is dat anderen als je vraagt hoe het gaat, ik amper een reactie krijgt of als ze al reageren ze zelden eerlijk zijn ongeacht hoe open ikzelf ben (geweest). Dat ze dit alleen zijn als het hun uitkomt/ ze mij nodig hebben voor iets/ 'ik kan komen opdraven'. Ik vraag dus ook maar sporadisch nog hoe het echt is aan anderen, beetje vicieuze cirkel die je dan krijgt ik weet het. Overigens deel ik op het werk alleen het hoognodige, waar ik niet onderuit kom. Vind het niet nodig dat zij dingen weten over hoe het echt zit, wel eens gedaan maar ze schrikken vaak en je krijgt dan van die rare blikken. En die behoefte heb ik niet om dagelijks te zien, ook het gevoel dat wat je verteld tegen je gebruikt kan worden.
Overigens dat wat @Manque schreef over in 'krediet opbouwen' herken ik wel. Heb ook jaren voor mijzelf een lijstje bijgehouden wat ik bij wie vertelde en/of voor een ander heb gedaan om gevoelsmatig de balans gelijk te houden.
En dat schuldgevoel naar zoon is zo herkenbaar, niet nodig maar zo herkenbaar! Nu hij wettelijk volwassen is, wordt het schuldgevoel eindelijk minder.🙈
