Sevenof9 ik noem mijzelf niet spiritueel, maar ik ga twijfelen als ik jouw verhaal lees.
Ik beoefen al jaren mindfulness, ik oefen ook op drie vaste momenten per week naast de dagelijkse momenten. Volgend jaar wil ik starten met een cursus mindfulness trainer (MBCT). Mindfulness is voor mij een training om te leren om niet altijd in mijn hoofd bezig te zijn met het verleden en de toekomst, maar mij te richten op wat er nu gebeurt dmv bijv. zintuigen of ademhaling. Het is een manier om mijn gedachtes minder serieus te nemen en meer te accepteren. Voor mij is belangrijk maak van je pijn (het daadwerkelijk verlies) geen lijden (het lijden zijn de negatieve gedachtes over je pijn , die het vaak groter maken). Bijv. ik verlies mijn baan (pijn) en dat betekent dat ik een mislukkeling ben (lijden). Ik probeer hier continue het onderscheid voor mijzelf in te maken en doe hier ook allerlei oefeningen mee.
Daarnaast beoefen ik ook yoga en ik mediteer met als doel om het niveau van mijn stresshormonen omlaag te brengen. Nu kan ik een heel verhaal gaan houden over het sympathische en parasympathische zenuwstelsel en de invloed van yoga en meditatie hierop etc., maar terwijl ik dit type is het voor mij heel duidelijk wat ik aan het doen ben.
Ik benader heel veel rationeel, ik probeer alles te verklaren met allerlei theorieën en daardoor voelt het voor mij alsof dit haaks staat op spiritualiteit. Het heeft voor mij niks zweverigs, want ik begrijp wat ik aan het doen ben en waarom. Gewoon doen en voelen dat het werkt is voor mij niet voldoende. Ik moet het begrijpen. Dit is eigenlijk heel tegenstrijdig met wat ik aan het doen ben, namelijk loskomen van de eeuwige gedachtestroom, besef ik mij nu 😬.
Ben ik dan wel spiritueel? Geen idee eigenlijk.
