Wat een herkenbare verhalen al.
Zo schrijnend dat dit vaak zo loopt, dat we doordat het zo gelopen is een heel belangrijke basis missen.
Zo voel ik het tenminste; ik mis de basis van vertrouwen, van veiligheid, van weten altijd terecht te kunnen ongeacht wat, altijd serieus genomen te worden, en zelfs geloofd.
Ik mis de basis van me welkom voelen, gewild en gewensd.
En omdat ik die basis niet heb, mis ik zelfvertrouwen en eigenwaarde, al dacht ik lang dat dat kwam door de twee relaties die ik had met narcisitsche mannen.
Tot ik erachter kwam dat mijn moeders moeder én zus narcisten waren/zijn en zij dus daarin is opgegroeid.
Dat vind ik het moeilijkste van alles, dat mijn moeder niets te verwijten valt. Ze kon en weet niet beter, al beweert ze bij hoog en laag dat ze overal overheen is, zomaar uit zichzelf.
Ze is te lief maar zelf ook té beschadigd en daar ligt meteen mijn grote valkuil.
Ik verdedig mijzelf altijd tegenover haar en ondertussen verdedig ik haar tegenover anderen. Ten koste van mijzelf en dat is nu genoeg geweest.
Ik kan doorgaan met haar begrijpen, haar verdedigen en daardoor mijn eigen pijn, verdriet en ook heel veel boosheid weg blijven slikken (wat me nu inmiddels zo ziek heeft gemaakt dat ik nog geen 50kg meer weeg 😓), of ik kies echt voor mijzelf en mee alle afstand die ik nodig heb om al deze gevoelens los te laten. En zo weer gezond te worden want anders kan dat vierde kindje waar we zo naar verlangen er niet eens komen.
Ik heb nooit geleerd emoties te uiten, dat werd door mijn moeder weggewuifd of weggesust en mijn vader was te streng om daar überhaupt iets mee te kunnen, waardoor ik een levenlang boosheid e.d. heb weggestopt.
Eén keer heb ik het geuit, toen ik nog thuis woonde (ik was denk ik 19 ofzo), ik weet niet eens meer waarom.
Ik was gewoon erg boos ergens om maar omdat ik dat nooit eerder mocht zijn, snapten ze er niets van en wilde mijn vader de ambulace bellen omdat hij dacht dat het helemaal mis was met me.
En ik was alleen maar boos (hij heeft uiteindelijk de telefoon neergelegd en niet gebeld).
Dat heeft me zo het idee gegeven dat boosheid wordt afgestraft met opsluiting, met dat anderen denken dat ik psychisch gestoord ben, dat ik nooit meer boos heb durven zijn.
De laatste weken begint dat pas een beetje te komen, al vind ik het nog heel moeilijk en schaam ik me er erg voor.
Dit alles (en nog veel meer) kan ik nooit aan hen zeggen, ze zullen het nooit begrijpen, ze zien het niet omdat ze toch van me houden en de rest telt niet.
Ik zou nog veel meer kunnen schrijven maar het is belangrijker dat ik me richt op loslaten, ipv telkens oprakelen. Ik richt me nu echt op mijzelf, op wat ik zélf kan veranderen en daarom neem ik die afstand van ze. Voorlopig...
