Sinds ik heb kunnen accepteren dat mijn vader gewoon niet de vader kon zijn die ik nodig had, maar op zijn manier wel zijn best heeft gedaan de vader te zijn die hij dacht dat we nodig hadden, is het voor mij makkelijker geworden om met hem om te gaan. Ik weet nu dat ik niet iets emotioneel met hem kan bespreken, maar dat hij wel waardevolle adviezen kan geven als het bijvoorbeeld werkgerelateerd is of gaat over financiën. Dus houd ik me daaraan.
Maar soms is het nog ontzettend moeilijk. We gingen vroeger vaak een nacht bij hem logeren, maar nu de oudste hem vaker van repliek dient en het sowieso nog drukker is geworden omdat ze met z'n drieën zijn, trek ik dat niet meer. Ik merkte dat ik constant op mijn tenen aan het lopen was om alles te sussen. Vandaag zijn we dus maar een dag geweest, waarbij we ook de middag weg zijn geweest naar een speeltuin met terras. Dan blijft het te overzien voor mij, maar het geeft nooit energie, dat doet toch altijd wel wat pijn.
Hoewel het me dus ontzettend moeite heeft gekost om toch emotionele afstand te nemen, juist omdat ik het zo hard van hem nodig had, heeft het ons beiden wel goed gedaan. Ergens voelt hij zich nu ook minder falen waardoor het van hem uit ook makkelijker gaat. Dus in ons geval heeft het ons ergens juist wat dichter bij elkaar gebracht. Maar het is een heel zwaar proces en ik moet wel echt blijven opletten om mijn grenzen aan te houden.
Succes, je kunt deze weg gaan!
