Ik snap je gevoel. Mijn schoonmoeder heeft 5 jaar geleden een ernstig herseninfarct gehad en daardoor kan zij nauwelijks meer praten, gaat alles erg langzaam en kan ze niet goed meer tegen drukte. Ze heeft daarom ook regelmatig hulp nodig. Zijzelf heeft dat inmiddels aanvaard. Maar mijn schoonvader blijft boos. Op zichzelf, mijn schoonmoeder, de wereld. Hij is echt verworden tot een bittere oude man. En dat is heel vermoeiend en pijnlijk. Sinds een paar maanden woont mijn schoonmoeder in een verzorgingshuis. Ze had thuis kunnen blijven, we zijn heel actief bezig geweest om een gezamenlijke woning voor ze te zoeken, maar mijn schoonvader werkte niet mee, stuurde alle hulpverleners weg en uiteindelijk heeft het wijkbureau gedreigd met een zorgmelding als mijn schoonmoeder niet snel naar een verzorgingshuis zou gaan. Het was namelijk een vorm van verwaarlozing.
Mijn man heeft hier veel moeite mee. Het trekt energie en ook de kinderen doet het pijn. Omdat ze ook niet naast de deur wonen kost het extra energie. We hebben gisteren samen afgesproken dat mijn man wisselend met 1 of 2 van de kinderen er naartoe gaat (we hebben er 3, tussen 2-9), maar wel wat regelmatiger. Op die manier is er wel wat bliksemafleiding, (hij wordt nog steeds wel gelukkig van de kleinkinderen) maar hoeven we niet elke keer de hele familie in een auto te zetten en heb ik tijd om dingen thuis te doen IPV dat we meteen allemaal een hele dag kwijt zijn. Het kostte ons gewoon teveel van elkaar. Ik weet dat mijn schoonvader eigenlijk vindt dat we allemaal te weinig komen. Hij ging vroeger elk weekend op visite bij zijn moeder. En eens in de zoveel tijd wordt dat benoemd. We hopen dat we op deze manier tegemoet kunnen komen aan hun wensen, maar dat het tegelijkertijd voor ons beter te doen blijft.
