Het zal niet het eerste, maar ook zeker niet het laatste 'schoonmoeder topic' zijn, maar ik moet het even kwijt.
SM is 79 (september wordt ze 80). Weduwe en alleenstaand. Altijd al een moeilijke vrouw geweest, vanaf dat mijn man zich kan herinneren. Het is een hele boze, negatieve en achterdochtige vrouw. Heeft uiteraard ook veel meegemaakt gezien haar leeftijd, dus kan me voorstellen dat ze ook behoorlijk beschadigd is.
Nu komen we de laatste tijd steeds minder en minder, we kunnen het niet opbrengen. Eén middag bij haar voelt als een lange therapie sessie, waarin we constant bezig zijn het gesprek te sturen en haar zo min mogelijk over negatieve dingen laten praten. Maar het kost zo ontzettend veel energie en ik heb zo te doen met mijn man! In alles wordt hij niet gezien en er worden nieuwe waarheden gecreëerd waar we bij staan. Hij gaat er niet meer tegenin, maar ik zie dat het hem raakt.
De kinderen zitten stil op de bank (durven niet zoveel), er worden geen vragen gesteld hoe het gaat of ingegaan op belangrijke gebeurtenissen in hun leven. Oude verhalen die we al jaren aanhoren worden opnieuw verteld. Ze is racistisch en hier open en eerlijk over. Ik vind het zo intens verschrikkelijk, jullie weten half niet hoe erg.
In alles ben ik het tegenovergestelde en begin er elke keer meer en meer moeite mee te krijgen. Iedereen bij ons overigens.. Tijdens mijn burn out in 2015 heb ik haar vermeden, ik kon het niet meer opbrengen, ik kreeg paniekklachten als ik er al aan dacht om naar haar toe te gaan. Maar niet gaan lijkt geen optie, het is en blijft zijn moeder. We zien elkaar nu gemiddeld 6 keer per jaar, maar dat lijkt al teveel.
Bizarre is dat ze echt om ons geeft. Op haar vreemde manier uit ze dat wel. Maar man man man... wat een engerie vreter!
Moest het even kwijt, ben blij dat we weer thuis zijn 😐
