Vulpen
Ik zie mijn gedachten niet als wie ik ben. Ik heb gedachten, maar ben ze niet.
Voor mij zit mijn zelf ook in mijn borstkas.
Ik vraag me af of het verschil tussen voelen waar je 'zelf' zit ook iets zegt over je persoonlijkheid, of je bijvoorbeeld beslissingen neemt op basis van je hoofd of je hart. 
[verwijderd] Ik zie mijn gedachten niet als wie ik ben. Ik heb gedachten, maar ben ze niet.
Hier ben ik het ook mee eens. Voor mij zit mijn zelf geloof ik ook eerder in mijn borstkas. Maar eigenlijk weet ik niet of mijn zelf überhaupt gebonden is aan een plek in mijn lijf. Ik denk dat mijn zelf iets is wat los van mijn lijf bestaat.
[verwijderd] ik associeer het vooral met bepaalde handelingen, als ik mezelf wil beschermen kruis ik mijn armen over mijn borstkas, spanning voel ik ook meestal daar. Liefde associeer ik ook met mijn hart, ondanks dat het natuurlijk gewoon een orgaan is.
Los daarvan heb ik nog wel andere gedachten erover, maar ik vrees dat die een beetje te zweverig zijn voor dit forum 
[verwijderd] Ik heb die associatie denk ik omdat ik alles daar voel, in mijn borstkas (niet echt waar je hart zit maar daar boven en over de hele breedte). Blijheid, verdriet, boosheid, spanning, seksuele opwinding etc.
[verwijderd] Maar eigenlijk weet ik niet of mijn zelf überhaupt gebonden is aan een plek in mijn lijf. Ik denk dat mijn zelf iets is wat los van mijn lijf bestaat.
Dit voel ik ook zo.
[verwijderd] Dat denk ik op zich ook. M’n ziel zeg maar. Alleen die zit wel in mijn lichaam nu. Die gaat uit je lichaam als je dood gaat. Dus voor mij is dat nu wel 1 geheel...
iMoeder Daar ben ik het denk ik wel mee eens. Voor nu is het inderdaad wel een geheel.
Waarom spreken mensen over een global pandemic terwijl een pandemie per definitie wereldwijd is. Alsof het extra dramatisch moet klinken
Pimpelmeesje ja ik heb dat ook, voor mijn gevoel zit 'ik' in mijn hoofd. Ik denk ook misschien omdat je verschillende lichaamsdelen kunt verliezen maar als je je hoofd verliest is het wel klaar. Maar dat is natuurlijk met meer organen zo, dus ik weet niet waarom ik daar dan niet in zit. Misschien omdat in je hoofd je meeste zintuigen zitten? Zou dit anders zijn voor iemand die blind en doof is?
Stel nou dat het zo werkt dat het na de dood precies zo gaat zoals je hoopt. Als ik daar nu op zou durven vertrouwen dan zou ik veel makkelijker kunnen geloven dat het na de dood allemaal ophoudt.
Vulpen juist het idee dat het misschien helemaal ophoudt maakt mij heel verdrietig en een beetje bang voor de dood. Zeker omdat ik nog niets anders heb gevonden waar ik in kan geloven..
[verwijderd] Bij mij is dat echt volledig andersom. Ik kan erg in paniek raken van het idee dat het niet gewoon ophoudt.
Eens met dit.
Soms ben ik ook wel eens jaloers op mensen die oprecht geloven en hierin een hemel en god hebben waar ze op terug kunnen vallen. Die geruststelling heb ik niet.
Vulpen ik geloof in reïncarnatie en maak me dus geen zorgen om de dood zelf, maar ben vooral heel bang om mijn kinderen achter te laten..
Vulpen Echt waar? Waar ben je bang voor dan?
[verwijderd] Om te branden in de hel. Maar zelfs als dat niet zo werkt, dan lijkt het mij alsnog het prettigst dat het allemaal gewoon ophoudt, dat je verder niet meer meekrijgt hoe alles verder de vernieling in geholpen wordt.
Vulpen Wat lijkt het me vreselijk bedrukkend als dat steeds boven je hoofd hangt. Ja, dan kan ik heel goed snappen dat je bang bent om dood te gaan.
(Overigens - en ik heb dit al eerder tegen je gezegd - geloof ik niet dat jij naar de hel gaat. 
Ik geloof sowieso niet in een eeuwigdurende hel.)
