Ik ga toch even een nieuw topic openend in plaats van verder te gaan in het ‘oude’ topic.
De adhd van L. zijn we de baas (😉). Hij zit nu op 3x 7,5 mg per dag. Als hij niet hoeft te sporten of niet weg moet krijgt hij de derde keer ‘Maar’ 5mg. En dat gaat goed. Wel last van rebounds, maar daar komen we steeds sneller uit samen. Binnenkort gaan we over op langwerkende medicatie, dus er heerst rust hier in huis. Letterlijk en figuurlijk 😉
hij doet het goed, krijgt complimenten en is gewoon een heerlijk lief kind met zijn eigen eigenaardige trekjes.
Maar nu het volgende euvel. Ik kreeg telefoon van zijn psychologe en ze heeft nog eens overleg gehad met de hoofdbehandelaar. Ze vinden dat L. sterk kenmerkend gedrag vertoond van ass. Ze legt nu de bal definitief bij ons of we deze diagnose ook op papier willen hebben. Zo ja; een telefoontje is genoeg. Vanmorgen heeft hij voor het eerst psychomotorische therapie gehad en tijdens het kennismakingsgesprek vielen me bepaalde dingen nog een keer op. Hij maakt nauwelijks oogcontact, friemelt op een bepaalde manier die ik bij hem herken in bepaalde situaties, wipt op een bepaalde manier op zijn stoel en heeft bepaalde tics.
Sinds zijn ‘adhd-gedrag’ naar beneden is gegaan door de medicatie, schiet zijn ass door het dak. Nu hij ook rustiger is qua bewegen (rennen, vliegen, haasten), valt zijn manier van lopen en rennen op. Hij is anders dan anderen. Ik weet niet zo goed goed ik het uit moet leggen, maar ‘anders’ dekt de lading denk ik wel. Hij kan overduidelijk niet tegen veranderingen, heeft voor alles voorbereiding nodig, moet bepaalde handelingen uitvoeren voor hij kan gaan slapen of eten, drinkt 3 slokjes water voor hij gaat eten, ook als hij eigenlijk geen dorst heeft. Zijn kamer moet op een bepaalde manier opgeruimd zijn, zijn knuffels in een bepaalde volgorde op zijn bed, zijn zwemtas moet altijd met dezelfde spullen zijn ingepakt, draagt alleen truien van een bepaalde stof, kan niet tegen harde naden of draadjes in zijn sokken, om over de kaartjes in hemd/onderbroek/shirts nog maar te zwijgen en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Eigenlijk is het dus niet zo’n verrassing, maar het probleem is een beetje dat hij er niet overdreven veel last van heeft. De afgelopen maanden heb ik gemerkt hoeveel we altijd hebben aangepast aan hem. En met liefde hoor, ik heb er nooit zo over nagedacht eigenlijk. Ik krijg nu binnen e-Health ook de module ass in de mail vandaag of morgen voor eventuele handvaten.
En ik was blij met de diagnose adhd omdat dat bepaalden hulp in gang kon zetten. Maar ik twijfel nog over de diagnose ass. Kijk, dat hij het heeft is duidelijk. Maar doe ik er goed aan om dat daadwerkelijk op papier te zetten? Ik riep altijd dat het niet nodig was, maar nu weet ik het niet zo goed. Zijn behandelplan zal niet op korte termijn veranderen, dus om die reden hoef ik de diagnose niet te laten stellen. Maar ik twijfel toch een beetje.
Zijn er voordelen of nadelen die ik over het hoofd zie?
