Twee keer in het ziekenhuis moeten bevallen vanwege een medische indicatie. Bevalling 1 ging sneller dan verwacht, er was niemand beschikbaar om mij tijdens het persen te begeleiden. Ik moest het maar tegenhouden?!? Bevalling 2 nog sneller en wilde ik tot het persen niemand erbij hebben. Toen het zover was kreeg ik de opmerking dat het gezien de tijd niet mogelijk was dat ik al volledige ontsluiting had. De enige op dat moment nog beschikbare gynaecoloog was lunchen en ze wilden haar niet onterecht storen. Ik ben zelf toen maar begonnen met persen, want ik kon het echt niet tegenhouden. Zo geweldig is een ziekenhuisbevalling niet.
Het grote voordeel van een thuisbevalling lijkt mij dat er iemand enkel voor jou is en dat je niet achter in de wachtrij aansluit als je iemand nodig hebt. Bij de eerste moesten we ook nog een week in het ziekenhuis blijven. Vreselijk! Slaap je eindelijk na een nacht weer geen slaap door alle herrie en een pasgeboren baby, komt er weer iemand je kamer binnen rennen met koffie, thee en limonade en een blij ei gezicht of een stomme controle. Of moet je de kamer delen met een kraamvrouw die de hele dag aan het janken is. Na een week was ik helemaal op en vrij snel daarna raakte ik depressief.
Ik denk dat voor het psychisch welzijn van de kraamvrouw de thuisbevalling echt een groot voordeel is. Niet alleen de medische aspecten zijn van belang.
