Ik wil eigenlijk al heel lang hier schrijven maar ik vind de woorden maar niet.
Mijn zwager (nu 28, toen 25) heeft een paar jaar geleden een hersenbloeding gehad.
Hij reedt op de snelweg, kreeg opeens knallende hoofdpijn, moest overgeven en is gestopt langs de weg. Omstanders hebben een ambulance gebeld.
Toen de ambulance arriveerde hebben ze hem direct in coma gebracht want het waren duidelijk zijn hersenen, en hij werd direct naar een ziekenhuis gebracht gespecialiseerd in neurologie. Thank God, was daar de top van de Franse neurologie aanwezig (zowel artsen als professoren) en dankzij hun kunde en snelheid leeft hij nog.
Na MRI onderzoeken en 2 operaties was het duidelijk wat er aan de hand was: een groot eivormige tumor van 10 bij 5 dicht tegen de hersenstam. Een bloedvat naast de tumor was geknapt en 70% van zijn hersenen was bloed. Het is een wonder dat hij leeft.
In het ziekenhuis hebben ze hem 11 dagen in coma moeten houden. Zodra ze hem probeer de wakker te maken raakte zijn hersenen overstuur dat de druk op de hersenen te groot maakte. Op dag 9 brachten ze hem naar een lichtere vorm van coma. Zijn lichaam was wakker maar zijn hoofd niet bewust zeg maar. Dit deden ze om te kijken wat de schade was. Dat was voor mij heel eng om te zien. Ze waarschuwde voordat we zijn box binnenkwamen al hoe hij was maar het bleef verschrikkelijk. Hij lag vastgebonden aan zijn polsen want hij trok anders zijn beademing eruit. Hij bewoog ongecontroleerd. Hij trok constant loeihard aan de handboeien. Hij schopte met zijn been en zijn hoofd draaide naar ons. Hij volgde je met zijn ogen maar volgens de artsen was hij niet wakker.
Het was verschrikkelijk om te zien. En ook was de (tijdelijke) schade duidelijk : zijn rechterkant was volledig verlamd.
Op de 11e dag gingen ze het weer proberen. Dit keer met succes.
Hij werd wakker maar kon niet praten, niet eten en hij herkende ons niet.
Na een paar weken IC mocht hij naar MC. En vanuit daar wilde ze hem zo snel mogelijk in een revalidatiecentrum hebben. En daar ging het heel snel! Hij kon zelfstandig eten, geluiden maken en zijn geheugen ging beetje bij beetje beter. Zijn korttermijngeheugen is een tijdje kapot geweest wat communiceren lastig maakte want hij wist niet waar hij precies was. Dan moest je uitleggen dat hij een tumor in zijn hoofd heeft en een bloeding heeft gehad, en elke keer hoorde hij dat dus voor de eerste keer. Elke keer die schrik op zijn gezicht, de angst, de vragen. Soms wel 5X op een dag.
Zijn revalidatie ging super snel, net zoals bij jouw man. Zowat elke dag kon hij iets nieuws. Zijn revalidatie ging een jaar lang heel snel, het jaar daarop langzaam en nu is er weinig verbetering.
Hij heeft ongeveer 3kwartjaar daar gezeten. En hij is van kasplantje naar een lopende en pratende man gegaan. Hij heeft zeker schade, zo is hij spastisch aan 1 arm en aan 1 teen, praten gaat moeizaam en zijn concentratie is 0. Ook heb ik het idee dat hij flink is gezakt in IQ. Hij was bezig met zijn master computerwetenschappen aan de universiteit. Dat niveau heeft hij absoluut niet meer.
Maar hij leeft! Hij is bij ons en we zijn daar zo dankbaar voor.
Ze zijn nu bezig met hem zelfstandig te krijgen en om hem een vak te leren zodat hij misschien een beetje kan gaan werken.
Afgelopen week is hij voor het eerst op stage geweest. Dat was zwaar en vermoeiend voor m maar hij heeft het leuk gehad.
(Qua tumor is het een raadsel. Artsen kunnen er niet bij waardoor opereren geen optie is. Ook bestaat er geen chemo voor. We weten niet of het een tikkende tijdbom is of dat het gewoon een onderdeel van zijn hoofd is geworden. Elke 3 maanden heeft hij een MRI en daarop blijkt al 3 jaar dat de tumor niet gegroeid is. Goed nieuws, maar het blijft een eng iets.)
Ik hoop ook dat jouw man weer zal kunnen praten, lezen en lopen. En omdat hij nog zo jong is zijn de kansen heel groot dat hij dat zal kunnen doen 🙂
heel veel sterkte en als je vragen heb of even wil klagen dan mag dat altijd! Het is zwaar en eng. Xx
Beterschap voor je man 🙂
