Je schrijft dat de aard van de vragen vooral waarom en hoezo zijn. Dat zou blijken van een behoefte aan begrip en verdieping. Een autist zou ook waarschijnlijk (ook) veel vragen stellen als:
Wanneer gebeurt ...?
Hoe lang/hoe laat....? etc.
De kennis zou voor een autist meer betrekking hebben op zichzelf; op wat hem te wachten staat er wat er van hem verwacht wordt. Autisten zijn vaak geïnteresseerd in absolute gegevens. Vragen als:
Hoeveel?
Hoevaak?
Waar?
Dus de aard van de vragen zegt al iets, denk ik. Waarom en hoezo zijn echt een ander soort vragen, zeker als er een soort dialoog bij op gang gebracht wordt en het kind zijn eigen gedachten en bevinden aan de antwoorden koppelt.
Hoewel een autist wel grapjes kan maken, is de ontwikkeling van humor op zo''n jonge leeftijd, vooral wanneer deze als sociale vaardigheid wordt ingezet, een teken van intelligentie. Evenals de activiteit en de zelfstandigheid.
Het gegeven dat hij discussies voert omdat hij het ergens niet mee eens is, in plaats van dat hij boos wegloopt, ruzie gaat maken of agressief gedrag vertoont, lijkt me juist heel positief. Een discussie is ook wat je wil, toch, als mensen het ergens over oneens zijn? Elkaars verschillen accepteren komt later wel. En een beetje huilen omdat je jezelf onbegrepen voelt is niet gek voor een hummeltje van 6.
Als hij in de ontwikkeling voor loopt, is het logisch dat hij op onbegrip stuit en zich kan gaan frustreren in het contact met leeftijdgenoten (verklaart ook wel dat speeldates niet zo nodig hoeven van hem).
Het kan nooit kwaad om hem eens met de kinderpsychiater te laten praten, of hem te laten testen als de school daar een traject voor heeft (misschien is 1 gesprekje met de kinderpsychiater al wel genoeg). Maar als de discussies tijdens de gym vooralsnog het enige probleem zijn, zou ik het persoonlijk laten voor wat het is en kijken hoe de ontwikkeling verder nog verloopt.
Het klinkt als een leuk ventje, met al zijn interesses 🙂
