[verwijderd] Mjah, op zich wel denk ik. Vroegah was ik echt best wel koppig. Ik stond wel voor andere meningen open, maar dan moest je wel van erg goede huize komen. En veel clichés gingen sowieso meteen de prullenbak in. Totdat ik op een gegeven moment een paar keer mn hoofd flink gestoten had. En ook gewoon eens begon na te denken of misschien sommige dingen die ‘men’ zei, wellicht gewoon waar waren. Daarna volgende een soort van onzekere periode waarin ik iedereen en iedereens mening uitermate serieus nam. Totdat je op een gegeven moment doorhebt dat we allemaal maar mensen zijn en iedereen maar wat doet. En dus neem ik nu niemand meer heel serieus, inclusief mezelf. Ik luister naar wat mensen te zeggen hebben, denk er een tijdje over na. Geef dat dan ook aan dat ik er even over moet nadenken i.p.v. gelijk roepen ‘neeeee, want..’. En nu gaat dat best wel goed alweer een tijd. Is mn zelfvertrouwen weer terug. Maak ik me niet zo snel zorgen meer. Dus sommige meningen weeg ik mee, anderen gaan na afweging op ‘delete’ in mn hoofd.
Ik merk alleen op werk de laatste tijd dat ik die ene stagebegeleider/collega/teamleider ben geworden, waar sommige mensen (aka, ik vroeger) stiekem een beetje bang van zijn. Omdat ik een duidelijke mening heb en niet met me laat sollen. En ik wil stiekem toch liever gewoon aardig gevonden worden. Aan de andere kant is het ook wel een beetje zoals mn collega zegt; als man ben je duidelijk, ben je een vrouw dan ben je een bitch.
Dus, ja. Goed verhaal. Lekker kort ook. 😬
