Heel lang getwijfeld of ik dit topic zou openen, want het voelt zo klagerig, maar ik ga het toch doen, want ik vraag mij af: zijn hier meer mensen met chronische pijn od die over dit onderwerp mee willen praten?
Aan mij zie je aan de buitenkant niets, tenzij ik mijn polsbrace om heb. Ik heb een gewrichtsaandoening waar ik soms heel weinig en soms veel meer last van heb. Ik merk er zelf in het dagelijks leven ook vrij weinig van; enerzijds heb ik veel therapie gehad om emotioneel anders met pijn om te gaan, en het lukt mij nu heel vaak om pijn er gewoon te laten zijn, zonder daar emotie bij te voelen (ik heb ook niet vaak heel ernstige pijn hoor, vooral lichte achtergrondpijn en af en toe heftiger).
Anderzijds ben ik het zo gewend om mij aan te passen, dat ik dat niet eens echt door heb: ik schrijf bijvoorbeeld bijna niet, omdat ik na een paar zinnen al erge pijn in mijn handen krijg, ik heb een trolley ipv een werktas en als ik aardappels schil dan doe ik dat meestal in etappes. En als ik erg last heb draag ik mn braces of neem ik pijnstillers, ik heb vrij zware maar ik neem ze mss 1 keer per 2 weken.
Sinds man niet meer kan helpen zijn sommige dingen wel lastiger, hij deed alle zware dingen en nam eigenlijk alles over als ik het slecht had. Maar ik heb wel geleerd om om hulp te vragen, en in praktische oplossingen te denken, en anders heb ik even meer last, dat is dan maar zo.
Daar moet ik mss wel de kanttekening bij zetten dat het de maanden voor de zwangerschap erg goed ging met mijn lijf. Of misschien ben ik stiekem door de noodzaak toch weer wat meer gaan negeren en in mn hoofd gaan zitten ipv de pijn er te laten zijn en er op de juiste manier mee omgaan ipv emoties aan te hangen 😇

Nu verandert natuurlijk alles, en door de zwangerschap nemen de klachten behoorlijk toe.
Om goed voorbereid te zijn op de bevalling en de keuze te maken tussen natuurlijk en keizersnede, moet ik met het ziekenhuis veel over mijn gezondheid praten; diagnose, welke klachten, wat kan ik en wat niet, waar zitten de meeste probleempunten..
Daarnaast heeft onze ergotherapeut een aantal kritische vragen gesteld, vooral mbt hulpmiddelen. Dat deed mij beseffen wat ik allemaal niet doe of waar ik keuzes maak, wat misschien wel zou kunnen of niet hoef te kiezen, als ik bijvoorbeeld een rolstoel zou gebruiken.

Ik vind dit allemaal erg confronterend en lastig. Sowieso het weer er mee bezig zijn, maar ook de hulpmiddelen. Het klinkt zo logisch als je het bespreekt, waarom zou ik het niet doen? Maar een rolstoel, dat voelt invalide.. En er is ook een stemmetje in mn achterhoofd dat vindt dat aangezien man zo gehandicapt is, mijn beperkingen er niet mogen zijn. Slaat nergens op, maar het voelt alsof ik sterk moet zijn nu hij dat niet meer is.

We hebben de rolstoel toch aangevraagd. Maar ik vind het erg spannend.
In slechte fases trouwens wel eerder een rolstoel gebruikt bij dagjes uit, maar toen stond ik een keer op om een foto te maken en fietste iemand langs en zei "It's a miracle!". Dat deed zo veel pijn. Omdat mensen niet aan mij kunnen zien wat ik mankeer, en omdat rolstoel in mijn geval niet betekent dat ik helemaal niet kan lopen, snappen mensen het niet. En dat zou niets uit moeten maken, maar dat doet het toch.

Ik hoor graag hoe jullie er in staan, of er mensen zijn die dit herkennen of juist niet..