Kortgezegd is dit wat er aan de hand is. Mijn man ergert zich gruwelijk aan mijn vader. We wonen op flinke afstand van elkaar en zien elkaar dus hoogstens 1x in de drie maanden ofzo. Ze komen altijd op onze verjaardagen en wij bij hun, en kerst enzo vieren we ook meestal samen.

In de 10 jaar dat mijn man en ik bij elkaar zijn, heeft hij steeds meer afstand ingebouwd naar mijn familie toe. Hij weet wel een en ander van mijn jeugd, van de fouten die mijn ouders gemaakt hebben en ook dat ik daar nog steeds mee worstel. Ik moet heel erg mijn best doen om bepaalde automatismen 'af te leren' en anders te gaan denken, zeker nu we zelf kinderen hebben. Ik wil dat mijn meiden nooit hoeven mee te maken wat ik heb moeten meemaken.

Op dat vlak heb ik al grote stappen gezet, zo zelfs dat ik redelijk onverschillig en oppervlakkig met mijn ouders kan omgaan, zonder dat ik dagen van slag ben. Toch kruipt het nog wel onder mijn huid als we bijvoorbeeld langer samen zijn geweest, dan moet ik echt een paar dagen 'acclimatiseren'. Het is voor mij dan ook goed dat we elkaar niet te vaak zien, en mijn man weet dit ook.

Maar nu heeft hij steeds vaker problemen met mijn vader als ze bij ons zijn. Hij zegt dan niets maar zit zich op te vreten. Waar hij zich aan stoort:
-mijn vader is een groot kind. Ik heb nooit veel aan hem gehad qua ouderlijke steun of richting geven. Hoe dat komt, weet ik niet precies.
-hij gedraagt zich dan ook vaak niet passend. Luid praten, niet netjes eten, de kinderen vreemd aanspreken onder het mom van 'een grapje'. Ik zeg daar vaak wel iets van en dan stopt hij ermee, maar hij leert er niet van
-hij wordt aangemoedigd door mijn moeder en mijn broer die al die dingen maar wat grappig vinden en dus telkens om hem lachen. Als hij alleen bij ons is, dus zonder hen, is hij veel rustiger.
-mijn dochters zijn gek op hun opa en oma, ze noemen opa vaak 'die gekke opa', dus ze weten wel dat hij niet helemaal normaal is. Als ze ouder worden, zal ik ze ook wel een en ander vertellen. Op mijn moeder zijn ze sowieso dol, die doet ook heel erg haar best voor ze.

Mijn man maakt zich zorgen over de invloed die mijn vader heeft op onze kinderen, zelfs met dit beperkte contact. Ik zeg dan dat wij, hun vrienden en school veel belangrijker zijn voor het bepalen van hun zelf- en wereldbeeld, maar hij gelooft dat niet. Hij vindt het gedrag van mijn vader zo storend dat het volgens hem ook aan de kinderen 'blijft plakken'. En dat ze beter geen opa kunnen hebben dan eentje die 'niet spoort'.

Ik zou graag hebben dat hij ook gewoon aangeeft wat hem dan stoort zodra mijn vader dit gedrag laat zien, en dan zal ik hem steunen. Dan zal mijn vader zijn gedrag wel aanpassen en als hij dat niet doet, is dat ook een mooie reden voor mij om het contact nog meer te beperken. Want ik sta achter mijn man, ons gezin is prio nummer 1. Ik wil niet hoeven 'kiezen' tussen mijn man en mijn ouders. Dat is een gepasseerd station. Alleen krijg ik dat gevoel niet echt van mijn man. Ik heb soms het gevoel dat hij mij ziet als 'een product van mijn opvoeding' en dat alle 'hulp' toch al te laat is voor mij (als ik dit uitspreek, is dat volgens hem helemaal niet zo, maar zijn gedrag en bepaalde uitspraken wijzen toch vaak de andere richting uit).

Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik hiermee moet. Ik kan het negeren omdat we ze niet vaak zien, maar zodra er wel een gelegenheid is waarop ze komen, loop ik al de dagen ervoor met een knoop in mijn maag en hoop ik stiekem dat mijn vader een beetje normaal doet.