Ik vraag me nu echt af waarom ik mezelf niet graag zie.
Ik heb altijd wel aanmerkingen op mezelf, ik ben te dit of te weinig dat, ik ben 35 jaar en nog altijd onzeker over hoe ik praat en overkom. Ik ben altijd verkrampt totdat ik iemand beter ken en zie dat zij ook maar mensen zijn met hun eigen onzekerheden.
Ik heb nog altijd complexen over mijn uiterlijk, kan mezelf lelijk vinden, te dik, te oud (really?)
En nu zeg ik daartegen: f*ck it all. Dit ben ik. Ik ga mij niet meer aanpassen. Ik ga een resting bitch face opzetten als dingen niet grappig zijn ipv schaapachtig mee lachen. Ik ga staan voor mijn ideeën en ze uitdragen. En of een ander mij mooi of lelijk vindt zal me ook worst wezen. Ik mag er zijn. Punt.
