Wat naar dat dit soort dingen jullie (ons) is overkomen!
Het kost veel tijd om hier mee om te leren gaan, laat staan het echt een plek te geven.
Na jaren therapie e.d. zijn er toch nog altijd onverwachte dingen waarop ik reageer vanuit dat wat er is gebeurd.
Wat ik hierin absoluut nooit hardop zal zeggen (behalve tegen mijn man) is; waarom hebben jullie het niet voor me opgenomen? Waarom hebben jullie, zoals met alles, jullie koppen in het zand gestopt en wáárom hebben jullie nog altijd contact met die man, terwijl jullie weten wat hij gedaan heeft.
Waarom, wáárom kom ik als jullie kind altijd op de tweede (of derde, of vierde), plaats? Waarom ben ik alleen goed genoeg als alles goed gaat, leuk en gezellig is en ik 'normaal' doe?
Ik snap het niet en het is nu tijd dat ik accepteer dat dit altijd zo zal blijven. Dat het beeld dat ik van jullie had een illusie is, net zoals jullie beeld van mij een illusie is.
Want ik ben zoveel meer dan een zieke, labiele, depressieve dochter en zus. Ik ben zelfs alles behalve dat maar jullie weigeren dat beeld bij te stellen dus dan doe ik dat zelf maar.
Ik zal jullie altijd in mijn leven houden maar de navelstreng is nu door, ik ben nu los van jullie en leef op mijn manier.
Jullie gaan mij nooit begrijpen en dat is oke, het is zoals het is en alle boosheid en verdriet die nog in mij zitten om jullie uit ik zonder dat jullie het zien, zonder dat jullie het weten.
Jullie zullen je dochter nooit écht kennen want die moeite doen jullie niet, dat is te moeilijk en te confronterend en ik sta daar vanaf nu boven!
Ik ben dankbaar voor alle praktische dingen die jullie voor ons en de jongens doen, al zijn jullie er emotioneel nooit (geweest).
Ik richt me dus maar daar op en accepteer dat jullie nooit meer veranderen.
Dus ik verander zelf, neem voortaan mijn eigen ruimte in en maak mijn eigen keuzes.
Pfff zo, dat is eruit... 😓😅
Waar een paar sessies familieopstellingen al niet goed voor zijn...
