Vulpen wisselend, de ene keer ziet ze wel in dat het zo niet gaat en zegt ze zelf dat haar adopteren de domste keuze was. En staat ze te huilen bij mensen als ze over onze hond vertelt omdat het zo verdomde zwaar is om zo'n hond te hebben. Ze heeft ook veel minder geduld met de hond dan ik, ze is continu geïrriteerd naar de hond. Dat vind ik dan weer lastig om te zien en zeg er wat van. Dan wordt ze geïrriteerd naar mij en dan is het weer reuze gezellig (dit gebeurt dus ongeveer iedere wandeling, 4x per dag). Maar zelf onderneemt ze niks, ik regel gedragsdeskundigen, ik lees er over, ik train met haar, ik probeer van alles uit te zoeken en uit te sluiten, medische oorzaken uitsluiten, homeopathische gedoe, contact met de stichting, goede muilkorf vinden, checken bij de buren hoe het met ze gaat na de beet van onze hond, klachten aanhoren van mensen van wie hun hond is aangevallen omdat mijn vriendin onoplettend was en geen sorry of iets zegt, alles. En als puntje bij paaltje komt werkt mijn vriendin alles tegen wat betreft (tijdelijk) herplaatsen. We zijn het er over eens dat onze hond beter af is ergens buiten de stad, het liefst op een boerderij ofzo waar ze haar ding kan doen en voor niemand een gevaar kan vormen. En daar moeten we (ik dus) naar opzoek.
Gisteren is ein-de-lijk iemand komen kijken voor de hond die wel interesse in haar had. Iemand dicht bij ons, we mogen altijd langskomen, aardige en rustige man met ervaring met honden en die wist van haar rugzakje. Én op een boerderij met een stuk grond in een rustig gebied, precies wat we zochten. Maar dan gaat m'n vriendin weer tegenstribbelen want het is een man en dat vertrouwt ze niet. Maar de kans op een alleenstaande vrouw met zo'n groot stuk grond of een lesbisch stel... Hoe groot is die kans? En mijn vriendin heeft tijdens die ontmoeting geen woord tegen de man gezegd en wordt dan later boos als ik iets ben vergeten te vragen.😑
