Wat zou ik graag even uit mijn lijf stappen!!!
Even zonder pijn, even zonder misselijkheid, éven zonder al die enorme emoties en al dat verdriet!
Wanneer is het genoeg? Wanneer mag ik ook gewoon gelukkig en gezond zijn? Wanneer is het mijn beurt? Wat doe ik verkeerd?
Na bijna 17 jaar afzien ben ik het zo verschrikkelijk zat en op mijn man na lijkt het niemand wat te kunnen schelen. Dat zullen de emoties wel zijn want ik heb genoeg mensen om me heen die van me houden hoor.
Maar ik durf hen niet toe te laten 😲
Ik heb alles maar de muur is zó dik dat ik er zelf al niet eens meer doorheen kan komen 😥
Alles wat maar in de buurt komt van iets moois, iets goeds, van geluk en liefde, weer ik meteen af want nog eens alles kwijtraken wanneer ik me er aan geef, dat kan ik niet aan.
Dus dan maar afweren, wat natuurlijk de snelste manier is om het allemaal alsnog kwijt te raken.
Ik zeg dit alleen hardop aan mijn man, wanneer ik het me echt heel hoog zit maar verder vertel ik dit nooit aan iemand. Want daar zit toch geen mens op te wachten. Ze hebben me tenslotte vaak genoeg gezegd dat ik er nu maar overheen moest zijn, dat die ander(en) het niet waard was/waren om verdriet over te hebben. Dus al dat verdriet dat ik nergens kwijt kon heb ik geparkeerd en dat heeft me letterlijk ziek gemaakt en nu knalt alles eruit.
En voel ik me doodellendig en weet ik niet waar ik terecht kan. Behalve bij mijn man.
Hijnis de enige die weet hoe bang ik ben, hoe eenzaam en alleen ik me voel.
Maarja, de huisarts zegt; één ding tegelijk, eerst aankomen dus eerst naar de diëtiste, de rest komt dan later. Dus toen heb ik de rest al maar niet meer verteld...
Pfff sorry, lang verhaal... 😲😲😲
