Ik vond het heel bijzonder om de verbinding met de meiden te voelen, dat vond ik echt fantastisch..
Maar de rest, meh. Bij M had ik veel stress door omgevingsfactoren en dat zorgde ervoor dat ik maar weinig kon genieten. En ik had blaasontsteking na blaasontsteking, met gevolg dat ik iedere paar dagen bloed moest laten prikken (naaldenfobie 😣) vanwege de kans dat het nierbekkenontsteking zou worden en dus een hoge kans op vroeggeboorte. Uiteindelijk is dat ook gebeurd, M is geboren met 33.1.
Bij F had ik enorm veel last van maagzuur, dat is gebleven en slik daar nog steeds medicijnen voor. En ik had vanaf week 15 al veel harde buiken, verhoogde kans op vroeggeboorte dus mocht vrijwel niks doen. Ben met 30 weken opgenomen met bedrust omdat ik op dat punt al ontsluiting had. Uiteindelijk was het gevaar geweken en mocht ik weer lopen, en een dag later daalde F in en die blokkeerde mijn SI gewricht waardoor ik niet meer kón lopen.
De kinderen waren het waard hoor, maar zwanger zijn hoeft van mij echt niet meer.
