Als ik er even vanuit ga dat wat je beschrijft een autistische meltdown is, dan is er echt letterlijk kortsluiting in het brein, omdat te veel zaken zich hebben opgestapeld (vaak angsten, onduidelijkheid, prikkels, emoties, etc.). Het enige wat je dan kunt doen is zorgen dat het veilig is (voor je kind en voor anderen), zorgen dat het prikkelarm is (niet praten dus, naar een rustige plek met weinig prikkels) en wellicht met een 'heftige' prikkel het brein uit die 'rode fase' te schudden. Een koude douche is een voorbeeld hiervan, maar handen onder (ijskoude) kraan zou ook hetzelfde effect kunnen geven. Voor sommige kinderen werkt diepe druk (heel stevig vasthouden).
Maar verreweg het makkelijkste is om te voorkomen dat het zo ver komt, door dus veel duidelijkheid, structuur, voorspelbaarheid en mogelijkheden om prikkels kwijt te raken (ontprikkelen) en rustgevende prikkels aan te bieden. Door de dag heen, dag in, dag uit. Ook alert blijven op vermoeidheid, honger, dorst, dat zijn ook altijd zaken die de boel kunnen laten escaleren. Ik merk dat ik mijn zoon ook steeds beter ging 'lezen', ik begreep steeds beter welke zaken voor hem moeilijk waren en kon ook de 'vroege' signalen van overprikkeling beter herkennen en dan ingrijpen.
Prikkelreductie, het zorgen dat je kind gedurende dag minder prikkels te verwerken krijgt, heb ik moeten leren met uitgebreide thuisbegeleiding. Welke prikkels een probleem waren en welke juist rustgevend waren (en hoe je die dan kunt aanbieden) heb ik via een SI-therapeut geleerd. Ook het werken met visualisaties en picto's heb ik moeten leren (het is belangrijk om te weten wel 'niveau' van visualisatie je kind aan kan. Als je meer picto's aanbiedt dan je kind aan kan, dan overprikkel je hem er ook weer mee. En welke informatie je kind nodig heeft om dingen te begrijpen, in hoeveel deelstapjes je het moet opdelen).
Je geeft aan dat je nog geen officiële diagnose hebt, is er wel al behandeling gestart? Als er een vermoeden van autisme is, dan kan er al een heel scala aan zorg/opvoedondersteuning opgestart worden. Toen de (intensieve) behandeling van mijn zoon begon te lopen en wij meer (be)grip kregen op zijn gedrag en hoe wij het moesten aanpakken, gingen dingen een stuk soepeler, al zijn wij uiteindelijk ook op medicatie uitgekomen als aanvullende behandeling (maar goed, mijn zoon heeft ernstig autisme en verstandelijke beperking).
Sterkte! Zulke buien zijn vreselijk vermoeiend...
