De verhuizing waarvoor ik in de klankbordgroep zit, was af. Maar het was niet het nieuwe pand, het was gewoon het Maagdenhuis.
Ik liep van de derde etage naar beneden. Het trappenhuis was helemaal wit en zag er mooi uit. Maar aan het einde van de trap was direct de deur naar de verdieping, zo dicht op de trap dat ik de deur met m'n neus moest openen. Direct achter de deur was iemand aan het werk. Ik zei: 'O wauw, dit is best krap allemaal.' Ik vroeg me af waarom hij geen andere plek gekozen had maar zag toen dat in de hele kantoortuin elke plek bezet was. Wel twintig mannen zaten bijeen gepropt. Financiën, vermoedde ik.
'Ja, we zitten echt niet ideaal hier', zei een man. 'Ze hebben echt zitten slapen bij die klankbordgroep, hoe konden ze hiermee instemmen?'
'Dit is wat jullie wilden', verdedigde ik mezelf. 'Jullie wilden graag bij elkaar kunnen zitten. En daarom is het trappenhuis nu zo krap. Op zo'n tekening zie je toch nooit hoe het in het echt wordt?'
En dat snapten ze toen wel.
