Ik voel geen blikken meer en krijg ook geen opmerkingen meer. Ik zie regelmatig nog wel mensen kijken, kinderen gniffelen en fluisteren, maar eerlijk gezegd doet het me niets meer. En ik snap ook best wel dat mensen soms kijken, tenslotte is het ook niet 'normaal' of wat je verwacht, we zijn als mensen instinctief 'geprogrammeerd' om te kijken naar dingen die opvallen, die 'anders zijn dan anders'.
Ik bedenk altijd maar dat iedereen zal concluderen dat hij gehandicapt is en als ze ergens een oordeel over hebben, dan zegt dat iets over hen. Mijn zoon is hoe hij is en ik doe het goed als ouder. Als iemand oprecht geïnteresseerd is, wil ik best uitleg geven. Als domme mensen domme opmerkingen maken dan negeer ik het gewoon. Als mensen gaan bemoeien dan zeg ik vriendelijk dat het mijn kind is en dat ik weet wat ik doe.
Het scheelt ook wel dat mijn zoon er niets van meekrijgt, hij heeft nooit iets in de gaten. Als het hem niet deert, tja, waarom zou ik dan nog moeilijk doen?
Loslaten en je zeker voelen, dat jij weet hoe het precies zit, is het enige dat telt...
