Meca
Trees
Klopt ja. Ik zat er helemaal doorheen. Toen ook hier weggegaan want ik trok me alles zo erg aan. Ik vond mezelf ook helemaal niet leuk meer.
Die zomer een ontzettend goede zomer gehad. Echt kunnen ontspannen, veel kunnen praten, plannen gemaakt. Na de zomervakantie zou ik starten met therapie, medicatie (adhd), de hele mikmak. .. en toen bleek ik zwanger. Dat was echt even heel erg kut. Besloten om de zwangerschap door te zetten want het alternatief was voor mij niet iets waar ik mee zou kunnen leven, maar blij was ik zeer zeker niet. Tot week 30 niet echt over de zwangerschap willen praten. Ik vond het bijna vervelend als mensen enthousiast waren. Bij de jongens zware kraamtijden gehad natuurlijk (depressie bij grote R, baby blues bij kleine R) dus ik voorzag dat hetzelfde zou gebeuren bij nummer 3. En zat psychisch al laag, ik was bang voor wat er zou gebeuren als ze er was. De hulptroepen stonden klaar maar toch stelde ik me in op het ergste.
En toen was ze daar, onze Lily 🌸 en met haar kwam een mega roze wolk! Ik voelde zoveel rust en zoveel liefde en kracht. Echt bizar hoe groot dat verschil is!
Ze is nu bijna 12 weekjes en een wolk van een baby. Ik ren de benen uit mijn lijf elke dag (zomervakantie, wie heeft dat verzonnen?) , en aan het einde van de dag ben ik helemaal kapot. Maar ik ben zo gelukkig.. echt bizar! 😊
Psychisch gaat het een heel stuk beter. Ik ben sinds kort weer aan de medicatie en dat helpt heel erg veel.
Dus dat.. druk jaar maar we gaan allemaal heel goed 🙂
(Dit berichtje duurt een uur om te typen want ik heb teveel kinderen 😛 )
