Ik ben dankbaar voor mijn innerlijke rust. Misschien komt het nog, maar het verdriet en de wanhoop die iedereen bij mij verwacht, is er maar zelden. En ik geloof niet dat dat is omdat ik iets onderdruk, maar omdat ik echt een bepaalt soort vrede heb met de situatie. Er is zo veel om wel blij mee te zijn; mijn man is er nog, zijn karakter is weinig veranderd en hij is nog lief en empathisch (itt veel mensen die agressief worden na hersenletsel) en we kunnen samenwonen straks, dat is zo'n wonder met de hoeveelheid zorg die hij nodig heeft. En ik kan door alle moeilijkheden hem nog als mens zien, en mijn liefde voor hem is alleen maar sterker geworden.
Hij lijkt in de eerste instantie beperkter in oa begrip dan hij is, maar ik kan steeds beter laten zien (aan therapeuten bv) dat ze hem onderschatten, en ik kan steeds beter gesprekken met hem voeren op onze roundabout manier. Van het weekend zelfs een beetje ruzie met hem gehad 😁
Natuurlijk hoop ik dat hij nog veel verder komt, weer leert praten en misschien een beetje lopen. Maar weten in mijn hart dat dat extra is, en dat het voor mij nu ook goed is, daar ben ik het meest dankbaar voor ❤
