[verwijderd] Dankjewel voor je reactie, ik vind het lief van je en dat wat je geschreven hebt toont je liefdevolle en optimistische karakter. Maar ik merk dat ik het er niet mee eens ben, dat het me zelfs frustreert om erin mee te gaan. En dat is niet jouw schuld, laat ik daar duidelijk in zijn, dat ligt aan hoe het is strijd is met hoe ik dat zelf ervaar.
In dat topic over het terugdraaien van acties denk ik dat mensen afsluiten met de woorden 'toch ben ik blij want anders was ik niet wie ik nu ben' omdat ze nu eenmaal niet anders kúnnen dan accepteren dat het gelopen is zoals het gelopen is. Dat is een overlevingsmechanisme, want als je je leven lang spijt gaat hebben van wat er is gebeurd en van wie je bent geworden, vreet dat je leeg.
Ik zit er helemaal niet op te wachten om zelf een verzorgingshuis op te zetten. Ik wil eigenlijk niet eens dag in dag uit voor een autistisch kind zorgen. Ik doe dat omdat ik gegijzeld ben door liefde voor mijn kind, omdat hij die zorg nodig heeft en omdat ik me verantwoordelijk voel, maar ik doe dat absoluut niet omdat het mij zoveel oplevert. Ik kan die handicap en de zorgen niet zien als iets positiefs, ik zie het als onvermijdelijk. De liefde, ja die is positief, maar daar had ik geen handicap in mijn leven voor nodig gehad.
Ik hou niet van het opleuken van de waarheid. Het is gewoon zwaar kut dat mijn kind gehandicapt is. Tuurlijk zal het fijn zijn voor anderen als ze kunnen meeliften op de moeite die ik in de toekomst van mijn kind steek, maar ik zou eerlijk gezegd prima zonder hun voordeel kunnen. Wil niet zeggen dat ik nu maar de hele tijd een slachtoffer van de situatie ga zijn, helemaal niet. Ik maak er wel wat van. Daar heb ik volledig vertrouwen in. Maar dat is ondanks deze ellende en niet dankzij al die 'wijze lessen' die het leven me gepresenteerd heeft.
