Ik ken dat. Ik weet dan dat het tijd is om iets met die gedachten te doen. Ze de vrije loop laten door te gaan fietsen bijvoorbeeld, de gedachten echt de ruimte geven en mezelf erin verliezen totdat het rustiger en rustiger wordt. Gewoon doorfietsen totdat het in mijn hoofd even stil wordt als het in het bos is. Dat duurt meestal wel een uur ofzo, maar daarna ben ik stukken rustiger.
Ik ga ook vaak iets creatiefs doen. Net als bij het fietsen de gedachten laten stromen, maar ondertussen ook een ander deel van mijn hersenen gebruiken (ruimtelijk inzicht ofzo) én mijn handen.
Ik denk dat het de combinatie is van lijf en hoofd, die twee samen brengen en al dat gepieker zijn gang laten gaan, wat mij het beste helpt. Ik ervaar die gedachtestroom ook niet als negatief (tenzij het 's nachts komt en ik niet kan slapen). Dus ik denk dat dat mijn manier is: niet verzetten tegen dat hoofd, maar het ruimte geven. Kennelijk hebben mijn hersenen het nodig. Ik vind de routine van de zorg voor mijn zoon echt killing. Ik doe het met liefde, maar ik ben helemaal niet gemaakt voor routine. Ik denk dat mijn hoofd daarom zoveel overuren maakt. Verveling, wat jij ook bij jezelf vermoed.
