Pimpelmeesje de afweging wat is medisch nodig en wat kunnen wij aan (eigenlijk ik) speelde bij ons destijds ook. Het was bij ons vooral mijn grote wens.
We hadden voor mijn kijkoperatie al een grens getrokken van wat we medisch gezien wel zouden doen en wat niet. Uiteindelijk bleek de kans met alle toeters en bellen uit de kast halen nog minimaal, toen was de beslissing snel gevallen…..
Het heeft een hele poos geduurd voordat ik er wat rust in had gevonden. Eerst begon het na een jaar pas echt te landen omdat A toen ziek was. En daarna begon het rouwproces pas en het afscheid nemen van het beeld ‘met een boel kinderen aan tafel zitten’
We zijn nu ruim 10 jaar verder en ik denk nog geregeld ‘hoe zou het geweest zijn als…. Of ‘als we toen een kindje hadden gekregen was hij/zij nu 10 geweest…..’ ik denk dat dat misschien nooit meer over gaat.
En ergens voelt dat soms niet oké om te denken of voelen , een soort ondankbaar, en alsof T niet genoeg is. Maar ik ben super dankbaar dat we haar hebben mogen krijgen, alleen de ervaring al, wat een rijkdom, en het is nog een geweldig leuk, lief en grappig kind waar we mega trots op zijn.
Enkel liefde en dankbaarheid wat haar betreft…. 🥰
Het is dubbel zeg maar…
