Ok, ik probeer dit geen lange openingspost te maken. Ik heb er al vaker over geschreven, mijn man en ik hebben echt totaal andere communicatiestijlen. Hij is extravert, ik ben introvert. Ik deal eerst zelf met problemen of zaken en kom dan met een antwoord/mening en hij lost zaken op terwijl hij met de buitenwereld (vaak ben ik dit) communiceert.
Dit is vaak heel vermoeiend voor mij. Hij gooit allerlei zaken naar me toe die ik rustig moet 'verteren' voordat ik kan weten wat ik ergens van vind, terwijl hij stante pede een reactie verwacht of een levendige discussie wil terwijl ik alleen maar even alleen wil zijn.
Hierdoor ben ik me emotioneel wat gaan afsluiten, omdat het mij uitput. Dit is ongemerkt gegaan en ook automatisch. Hierdoor voel ik mij vaak wat numb in zaken die gaan over ons. Er is ook heel veel op ons afgekomen, hij heeft de tuin volledig verbouwd en is eigenlijk altijd bezig, ik heb de MA gehad in de zomer en mijn oma is overleden, dus we zijn zo een beetje naast elkaar gaan leven.
Ik besef en voel dit, maar ik krijg dit niet gecommuniceerd aan man. Ik ben een INFP-T (voor wie geïnteresseerd is in MBTI) en mijn communicatie is vaak 'slordig' of 'niet concreet', omdat ik gewoon veel tijd nodig heb zelf en alleen. Man (ENTP) luistert dan vaak niet eens meer of zegt dat hij het 'onzin' vindt. Ik voel me dan genegeerd en gekwetst en ga me nog meer terugtrekken. Hij heeft me gisteren ook gekwetst door te zeggen dat ik 'niet geëngageerd genoeg ben met de kinderen'. Dan ga je dus commentaar geven op mijn ouderschap en ik vind dat eerlijk gezegd niet kunnen, je gaat dan een grens over. Ik becommentarieer hem ook niet ivm de kinderen en hoe hij ermee omgaat. Ja, hij doet veel meer met ze in de zin van rommelen in de tuin of creatieve opdrachten. Maar de emotionele ballast overnemen, zorgen dat ze overal op tijd staan, zorgen dat er cadeautjes zijn voor feestjes, zorgen dat ze ingeschreven zijn voor alles, dat pakt hij niet op.
Dus ik voel me vaak wat uitgeblust op zo'n doordeweekse dag. Ik schuif dit wel aan de kant door bijv. voor ze naar bed gaan altijd tijd te maken, echt 'quality time' waarin ze vertellen over hun dag of we een spelletje doen en waar ik ze voorlees, maar dit is allemaal niet genoeg volgens man. En omdat ik al een groot criticaster ben van mezelf voor mezelf, heb ik nu de indruk dat ik keihard faal als moeder, dat ik net zo emotioneel onbeschikbaar ben als mijn eigen moeder altijd was en de geschiedenis zich herhaalt (dit is echt mijn grootste angst). En ik heb niet eens de mogelijkheid om er iets tegen te doen, want ja 'ik zal wel zo zijn'. Ik vind het echt heel erg dat zijn mening mij definieert.
En dan maar zeggen dat hij het niet zo bedoeld, dat hij me nooit wil kwetsen en me juist geweldig vindt als persoon. Ja zal wel, maar voelen doe ik het nu niet. Ik ben zelf mijn grootste criticaster, ik heb echt niemand nodig die die rol op zich neemt en zeker mijn partner niet.
Toch een lang verhaal geworden. Maar hoe maak ik dit echt duidelijk aan man? Ik heb genoeg van emotionele uitbarstingen, dat werkt niet bij hem. Het moet koud overgebracht worden.
