Ik heb een keer in het ziekenhuis gelegen vanwege mijn amandelen die verwijderd werden, maar toen was ik een jaar of 3, dus daar weet ik helemaal niks meer van.
De andere keer was tijdens/na de bevalling van R.
Ik werd opgenomen omdat ik al een week met regelmatige weeën liep, maar net niet genoeg waardoor de bevalling doorzette. Daardoor sliep ik eigenlijk niet meer. Ik ging naar het ziekenhuis om eventueel een nachtje met pijnstilling te slapen (het idee van de vk) om wat bij te trekken. Ik was nog geen 40 weken en ze was mijn eerste, dus ze wilden nog niet ingrijpen. Omdat ik uitgeput de vk had gebeld, werd ik toch opgenomen. Het ziekenhuis stelde inleiden voor de volgende ochtend. (Het was 23u)
In de tussentijd maakte ik dankbaar gebruik van de ruggenprik die ze me voorstelden.
Ik kreeg hierdoor wel regelmatig controle omdat ik nog steeds weeën had en mijn vliezen gescheurd leken, dus ik werd wel steeds gestoord. Maar de bevalling zette toch uit zichzelf door gelukkig.
Door de ruggenprik had ik koorts ontwikkeld, dus moest ik 24u blijven.
Toen ik begon met dit bericht typen, was dat vanwege de strekking dat ik redelijk met rust gelaten werd. Maar nu ik hier ben, besef ik dat dat alles behalve het geval is geweest.
Ik was net bevallen, had een baby die niet wilde aanhappen en kreeg zelf controles etc, dus ze stonden er regelmatig. In grote lijnen heb ik dat niet als vervelend ervaren, want het waren hele lieve verpleegkundigen gelukkig.
Maar eentje… Die is me echt bijgebleven. Daarom typ ik dit nu.
Allereerst komt ze binnen om zich voor te stellen omdat zij nu dienst had. Dat is prima en zelfs fijn, dat deden ze allemaal.
Het begint dat ze de naam van mijn dochter verkeerd uitspreekt, maar niet op een manier die ik vooraf had ingecalculeerd. (De klank van de R)
Daar ergerde ik me op het moment al aan, de hormonen hebben vast niet geholpen.
Daarna moest ik naar de wc. Bij de eerste keer dat ik moest, moest ik bellen omdat ze wilden dat ik geholpen werd, nou prima.
Dus zij komt eraan. Is eerst verbaasd dat ik zelfstandig naar de wc kan lopen. (Want ruggenprik gehad, net bevallen, gigantisch slaaptekort enz.) Het ging heel gammel, maar het ging.
Dus ik naar de wc, plassen en ook poepen. Ik vraag mijn vriend om het vochtig toiletpapier dat we mee hadden genomen. Zegt ze op zo’n toon alsof ik dat allang had moeten weten dat ik dat niet mag gebruiken. Het klonk heel arrogant.
Oké, prima, dan niet.
Dus ik wil van de wc af, moet ik van dat mens wel even in een snelle beweging gaan staan, want anders zit de hele wc nog onder het bloed. Zo gammel als ik was, want net bevallen.
Ik lag op een privé kamer met eigen wc, dus als hij even onder het bloed zou zitten, dan was dat maar zo. Het zou niet zijn alsof ik dat expres deed, het lijkt me toch ook dat het een risico van het vak is? Maar zelfs als ze mijn vriend had gevraagd dat even schoon te maken, had hij dat waarschijnlijk gewoon gedaan.
Al met al was ik wel blij dat ik naar huis mocht. Want het was weekend, dus de vaste lactatiekundige was er niet. Dus iedere verpleegkundige probeerde mij te helpen met de borstvoeding, waarbij ze allemaal weer net andere tips gaven die elkaar in de weg zaten. Dus het was een hele polonaise aan mijn lijf.
