Zit een serie te kijken waarin één van de personages en moeder heeft met een bipolaire stoornis. Ik ben daarin echt gegroeid, want een paar jaar geleden was ik meteen met de serie gestopt. Nu denk ik 'ik ben blij dat het nooit zo heftig is geweest', maar dat lieg ik tegen mezelf. Het is zo heftig geweest vroeger, gelukkig is ze nu al 12 jaar stabiel, maar de angst dat ze een manische periode krijgt blijft. De angst dat ik geen moeder heb ook al heb ik wel een moeder.
De allergrootste angst is dat ík ook bipolair ben en dat ik het mijn kinderen aan zou doen dat zij geen moeder hebben. Dit is voor mij de grootste reden om geen medicatie voor mijn adhd te nemen. Omdat het bij haar daar verkeerd ging. Ze kreeg medicatie (de verkeerde achteraf) voor haar depressie en dat sloeg door in een manie. Ik heb wat hevige dingen meegemaakt in die periodes. Dingen die je niet mee wil maken, die je niet wilt zien van je moeder. Soms denk ik dat ik het verwerkt heb. Soms denk ik van niet, maar dat ik nu een serie kan kijken is al heel wat. Ik denk dat het ook normaal is dat ik breek als in de serie dat personage breekt als zijn moeder is opgenomen. Ik weet als geen ander hoe dat voelt.
Wilde het even van me afschrijven..
