Enn meteen een paniekmoment er achteraan.
De jongste was op de step en we gingen via het park naar huis. Ze had al meerdere keren gezegd dat ze een rondje wilde steppen dus ik zei prima, ga maar. Maar de middelste liep wat te chagrijnen omdat ze geen step mee had. Het park gaat rond maar je hebt ook een uitgang richting ons huis (dan moet je 2 keer oversteken en 1 keer op toch wel een drukke weg). Het moment dat ik tegen de middelste praatte, heeft de jongste de uitgang genomen. Maar wij dachten dat ze haar rondje aan het doen was... ik liep al die richting uit en zag haar niet. Dus in het park gaan lopen tot we haar tegenkwamen. Maar ze was er natuurlijk niet... paniek!
Op een gegeven moment heb ik tegen de middelste gezegd dat ze in het park moest blijven rondlopen en dat ik naar huis zou gaan.
De meters naar huis hebben nog nooit zo lang geduurd. Ik liep op een gegeven moment te huilen. Had mijn mobiel al klaar, want stel als ze niet thuis is?? Wat doe je dan? Meteen 112 bellen? Ja, ik weet nu dat ik dat zou doen. Had allerlei rare scenario's in mijn hoofd. Stel dit, stel dat... ze kan toch niet ver zijn??
Ik loop onze straat binnen, roep haar naam. Niks. Blinde paniek. Ik kom steeds dichterbij, en ja, daar voor de voordeur staat mevrouw met haar step, zich van geen kwaad bewust. 5 jaar en alleen naar huis gestept. Een drukke weg overgestoken waar auto's vaker wel dan niet doorrijden voor een zebrapad. Ik ben in tranen uitgebarsten, zij natuurlijk ook, en heb haar platgeknuffeld. Daarna haar in de auto gezet om de middelste te halen die in het park liep te roepen.
Ik ben echt 10 jaar ouder geworden 😅
