Ik heb mijn zoon vanochtend naar het logeerhuis gebracht want het is zijn logeerweekend. Ik had het ook wel een beetje nodig. Hij liep al 2 weken gespannen rond omdat dochter ziek was en ik de laatste 2 dagen ook. Gisteren klaagde hij over misselijkheid en spanning, vandaag ook. Maar toen ik hem wegbracht ging het beter (hij heeft veel moeite met overgangen). Vanavond werd ik opgebeld dat hij ziek was. Koorts en misselijk, had nauwelijks gegeten etc.
Ik heb hem opgehaald. Een verdrietig bleek jongetje. Arm ding. Eenmaal thuis was hij wat gelaten maar toch wel hongerig. Meneer heeft vervolgens 2 broodjes, een bak cornflakes en een portie chips weg gewerkt. Van koorts was ook geen sprake meer.
Die arme jongen was gewoon letterlijk ziek van spanning. Op de bso voelde hij zich oranje, nu thuis tussen geel en groen in. Mooi dat hij dit kon verwoorden, dit heeft hij nl geleerd bij zijn therapie (groen-geel-oranje-rood, van ontspannen zijn tot uit je plaat gaan). We hadden eerder ook wel de stoplichtmethode, maar wat je van je therapeut leert is veel cooler dan wat je moeder verzint. Anyway, ik heb met hem te doen. Dat hij zo uit balans raakt als dingen net een beetje anders zijn dan zijn normale routine (en dan had hij gisteren studiedag. Afgelopen woensdag een paaslunch wat ook eng was). Mijn arme grote kleine jongen heeft gewoon zijn mama nodig en ligt nu veilig in zijn eigen bed te slapen. Zijn autisme is een uitdaging maar pff wat hou ik toch van die jongen!
