18 maanden... wat was je eigenlijk nog klein toen je grote broer werd. Toen voelde het goed, het ging goed, L is echt je veilige basis tussen de kinderen geworden. Bij je onderzoeken werd verteld dat het fijn en goed voor je was, een zusje zo dicht onder je.
En dan kijk ik naar C terwijl ik haar aankleed, inmiddels ook 18 maanden... Wat was je eigenlijk nog klein. En dan komt toch de twijfel. Hadden we niet langer moeten wachten? Meer van je moeten genieten? Had L een andere babytijd en leven gehad dan?
En dan kom ik weer in de kamer en zitten jullie samen op de bank, tegen elkaar aan. De grootste lol om het racen op de playstation en dan denk ik "ja, het was en is toch goed zo".
