Ik was in een ander topic aan het beschrijven hoe mijn dochter soms 'uit' kan staan, toen ik me realiseerde dat ik eigenlijk zelf ook al een hele tijd behoorlijk op standje uit sta.
Ik leid een gelukkig leven, heb het meest fantastische gezin dat er bestaat, we hebben het goed, we doen leuke dingen en zijn omringd door lieve mensen, maar ik zelf, mijn brein, staat uit. Alles gaat op de automatische piloot, kids naar school, werken, thuiskomen, eten, kids naar bed en repeat. De dagen dat ik niet werk gaan op aan huishouden, administratie en de rest van de tijd vul ik met leeghoofdig scrollen op m'n telefoon, te futloos/passief/moe/lui om ergens aan te beginnen dat me echt voldoening geeft. In de avond lig ik vaak vroeg op bed, moe, overprikkeld, me afsluitend van de wereld.
En dat laatste wil ik eigenlijk helemaal niet. De vaste routine van het gezin kan ik prima hebben (sterker nog; ik gedij op de drie R'en), maar niet de manier waarop ik mijn vrije tijd besteed. Ik wil die telefoon wegleggen, een boek pakken, een cursus doen, misschien een vreemde taal leren of pianospelen weer oppakken. Nieuwe dingen leren, mensen leren kennen die dezelfde interesses hebben als ik, mijn wereldje vergroten, maar het lijkt wel alsof ik zes jaar na mijn eerste bevalling nog steeds in een baby-bubbel zit en 80% van mijn cognitieve capaciteiten zijn afgevoerd met de placenta...
Ik voel me met de dag dommer worden en merk ook daadwerkelijk dat ik minder goed meekom met bepaalde gespreksonderwerpen dan vroegah, wat weer bevestigt dat ik niet zo slim ben als ik zou zijn en ik vervolgens denk 'laat allemaal ook maar' en weer ga scrollen... of slapen... of welke hersenloze activiteit dan ook.
Ik wéét wat ik moet doen, maar ik doe het niet. Ik weet ook eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Ik heb 100000 interesses die net zo hard weer vervliegen als dat ze aan komen waaien, wat de keuze voor cursussen e.d. niet veel makkelijker maakt. Daarnaast ben een notoire opgever, heb ik de spanningsboog van een peuter en ben ik koningin laksigheid als het er op aankomt om ergens voor studeren (er is in mijn leven geen cursus, vak of studie geweest waarvoor ik daadwerkelijk de literatuur las en ik kwam er mee weg, waar ik me eigenlijk vreselijk voor schaam) dus ik ben ook bang dat ik mezelf wederom ga voelen falen als ik wéér ergens niet vol voor ga of het me niet lukt of... of.... Luxe probleem misschien, maar ik merk dat dit wel raakt aan een stukje minderwaardigheid waar ik het eigenlijk echt heel moeilijk mee heb en wat me weerhoudt om stappen te zetten.
Nou goed, ik schrijf dit nu omdat ik voel dat dit anders moet, maar misschien ook om wat herkenning te vinden bij anderen, als stok achter de deur om nu eens wat te gaan doen en daarin misschien gelijk om te gaan met anderen die eenzelfde doel hebben etc etc. En misschien ook wel om gewoon eens uit te spreken hoe dit voelt want eigenlijk schaam ik me hier best voor.
