Ik ben gevraagd voor een internationaal project en dat is echt erg leuk en ik wil het echt graag.
Enige is dat ik dus nu ook bijna maandelijks komende periode (tot de zomer) naar het buitenland ben een paar dagen. En dat vind ik tof hè, en mijn man vindt het prima, mijn kinderen ook, mijn werk is flexibel (dus kan eromheen altijd compenseren voor thuis) maar ik voel mezelf dan steeds zo schuldig naar mijn man en kinderen en krijg dan de neiging daar te gaan over compenseren dus alles strak en perfect regelen voor de kinderen en man, leuke uitjes van ontspanning met vriendinnen of voor mezelf afzeggen omdat ik “dan ook al 2 nachten weg ben”
Maar rationeel gezien is dat raar want mijn man is er gewoon. Ik heb het zelfs mijn oudsten gevraagd hoe ze dat vinden en M zei alleen maar: oh dat vind ik niet erg hoor, want jij doet al hartstikke veel (leuke) dingen met ons (🥹)
Ik wil zo ontzettend graag af van dat eeuwige schuldgevoel en dat “als ik nu vandaag dit voor thuis doe dan kan ik morgen middag wel 4 uur iets met een vriendin doen” maar het zit zo diep en ik vind dat zo moeilijk! Zit hem dan toch ergens diep in de overtuiging dat ik “er voor mijn gezin moet zijn”
Ook de check gedaan: mijn man heeft dit niet-0-zero 🤣 “Waarom zou je je schuldig voelen dan, ik heb dat nooit”
Hebben meer vrouwen dit (of in meer of mindere maten?)
