Ben ik gek/ te veeleisend/ overbeschermend/ gemeen of zijn mijn vragen reëel?
Ik maak me al een tijdje zorgen over midi en zijn motorische vaardigheden en planningsvaardigheden. Hij heeft al 2 keer langere tijd (aantal maanden) fysiotherapie gehad, is enorm onhandig, opvallend slecht in zaken als fietsen, zwemmen, veters strikken en schrijven. Dat vonden we gewoon bij hem horen, maar hij krijgt er meer last van, maakt zich zorgen om toetsen omdat hij het vanwege het moeilijke schrijven niet afkrijgt, krijgt puntenaftrek ivm onleesbaar zijn van zijn handschrift, dat soort dingen. Daarnaast vermijdt hij inmiddels soms dingen en is hij erg negatief over zichzelf. Omdat we met hem ook al ontzettend in de molen hebben gezeten ivm verveling en issues op de basisschool, staan we niet te springen om nog een keer door allemaal hoepels. Maar het blijft knagen en toen ik een stoornis tegenkwam waar ik hem erg in herkende, wilde ik toch eens in overleg met de huisarts. Iets wat midi ook graag wilde en waar man helemaal achter stond.
Dus manis met midi naar de huisarts gegaan, aantal zaken besproken en huisarts kwam met 2 mogelijkheden. De eerste is verder onderzoek op neurodiversiteit, de andere verwijzen naar een fysiotherapeut. Man en ik hebben dat besproken en besloten tot optie 2, maar met kanttekening dat we iemand willen die expertise heeft op dit gebied. Verschillende redenen hebben namelijk verschillende fysio nodig. Dus daarmee zou man teruggaan naar de huisarts. Dat was een week of 3 geleden.
Gisteren kwam midi's toets ter sprake en vroeg ik man hoe het zat met de fysiotherapie. Hij antwoordde toen dat hij dat inderdaad nog met mij moest bespreken want de huisarts belde gisteren voor antwoord hoe we verder wilden en man wist niet zeker wat ik nu wilde.
Daar ben ik erg boos om geworden, we hebben dit weken geleden uitgebreid besproken, mijn standpunt was kristalhelder en ik snap echt niet hoe hij daar twijfel over zou kunnen hebben. En als hij twijfelde, dan had hij dit toch ook weken geleden nog even kunnen checken. En ik geef direct toe dat mijn boosheid extra getriggerd wordt omdat het grootste pijnpunt in onze relatie voor mij is dat hij geen verantwoordelijkheid neemt voor alle zaken regelen die er in een gezin geregeld moeten worden. En in ons gezin zijn het er nog meer omdat alle kinderen extra uitdaging op school nodig hebben en passend onderwijs een leugen is, waardoor elk kind op zijn/haar eigen manier steeds ongelukkiger werd.
Uiteindelijk gaf man aan dat hij zich had vergist en dat het ging om een besluit nemen over welk traject we wilden qua fysiotherapie. Wilden we echt helemaal onderzoek of alleen fysiotherapie ofzo? Dus toen vroeg ik wat dat dan betekende, wat bieden ze, wat voor wachttijden zijn er, wat voor kennis hebben ze, wat voor onderzoek stellen ze voor, gewoon wat heb je met ze besproken.
En dat wist hij niet meer. Hij wist niet wanneer hij ze gesproken had, wist niet wat er besproken was, wist alleen dat ze gebeld hadden met de vraag welke keuze we wilde maken. Waarop ik nog bozer werd, want hoe moeten wij een keuze maken als ik niet weet wat de keuze is. Als hij me niets verteld. Waarom had hij me niets verteld?
En zijn antwoord was: omdat ik het moeilijk vind om met je te communiceren omdat je dan zo boos bent. En dat hij het dus liever helemaal alleen regelt en zich pas meldt als het klaar is.
Maar, waarom dan wel overleggen over de huisarts vraag? Waarom was dat dan niet moeilijk? Of was dat wel moeilijk, maar bespreken we dat niet? Waarom dan wel melden dat ik (en dus niet wij, het is altijd ik) een keuze moet maken over het te volgen pad? En waarom dan nog ergens tussendoor gooien, ik dacht dat ik dat wel met je had besproken? Want je zegt net zelf dat je het niet bespreekt omdat je dat niet durfde.
En ik weet nu niet meer wat ik moet denken. Ben ik echt zo vreemd en vreselijk dat ik verwacht bijgepraat te worden over issues omtrent de gezondheid van ons kind. Is het zo vreemd om dan kritische vragen neer te leggen waarvan ik denk dat het goedzou zijn om mee te nemen in de vervolggesprekken. Dus niet kritisch op hem, maar kritisch op,wordt dit de zorg die er nodig is of zorgt dit voor weer tijdverspilling en een faalervaring? En is het vreemd dat ik boos wordt om opgescheept te worden met een keuze maken terwijl hij me niet de informatie geeft die nodig is om de keuze te maken? Want ik voel me nu nog gekker worden dan ik me al voelde. Elke keer als ik aangeef dat ik iets kwetsend vind of dat het me verdrietig of boos maakt krijg ik terug dat dat mijn schuld is omdat ik hem kwets of omdat ik zo boos ben dat hij liever de situatie vermijdt. Maar hoe verbeter je een situatie als ik dus niet kan aangeven dat ik boos ben of gekwetst omdat ik in die boosheid niet rustig ben. Ik weet zeker dat ik hem niet uitscheld of dergelijke. Ik probeer echt op mijn woorden te letten en het uit te leggen vanuit mijn kant/ mijn ervaring en dat ik hem wil begrijpen waarom iets gebeurt of niet gebeurt. Maar telkens krijg ik te horen dat hij dan toch dichtslaat en ik zo veeleisend, boos, kritisch enz ben. Maar als hij blijkbaar zo bang is voor mij dat hij niet eens een medisch noodzakelijke keuze durft voor te leggen, hoe dan? Hoe komen we hier nou uit?
