Femkes vond ik ook lastig.
Ik luisterde onlangs naar de podcast De vrouwelijke kampbewaarders van Auschwitz, keek de documentaire De Nederlandse kampbewaarders van Auschwitz en gisteravond zag ik The Road to Auschwitz. Vooral die laatste maakte weer diepe indruk op me.
Wat me raakte, was hoe duidelijk werd dat Auschwitz niet van de ene op de andere dag ontstond. Het was een proces. Een opeenstapeling van keuzes, van wegkijken, van het ontmenselijken van de ander. Waar zijn mensen toe in staat als de omstandigheden veranderen?
En dan de afsluiter van de documentaire: compassie. Dat woord bleef hangen. Want dát is wat ons menselijk maakt. Compassie voor je medemens, juist als die anders is, kwetsbaar, of als het even niet uitkomt. In deze tijd lijkt die compassie soms ver te zoeken.
En daarom vind ik dodenherdenking dus wel belangrijk. Omdat de geschiedenis laat zien waar het toe kan leiden als we die compassie verliezen. Niet om in het verleden te blijven hangen, maar om ervan te leren ook al blijkt nu dat we met 100 oorlogen die er zijn totaal niet leren.
Dodenherdenking gaat wat mij betreft niet alleen over de tweede wereld oorlog maar juist over alle oorlogen, ook de oorlogen nu. En ik wil dit mijn kinderen leren en er over praten.
En buiten dat omdat mijn man zelf veteraan is 🤣
