Hopsatee dat denk ik. Ik moet ook altijd op mijn tong bijten bij stiltes. Ik vind stiltes in een gesprek juist heel waardevol, maar ik heb echt moeite om mijn klep te houden. Er is altijd wel een bepaalde gedachte of iets compleets randoms, wat ik eruit wil gooien.
Ook denk ik als je zelf heel veel vragen stelt aan een ander, dat de ander dan vaak juist minder vragen terug stelt. Het wordt dan sneller eenrichtingsverkeer. Mijn man doet dit ook vaak (veel vragen stellen) in gezelschap, met name als hij zich ongemakkelijk voelt en niet goed weet waar hij over moet praten. Het valt mij en hem altijd op dat er dan andersom juist aan hem weinig gevraagd wordt. Ik denk trouwens niet dat de ander dit bewust doet, maar dat je dan beiden in een rol vervalt waarin het veilig of prettig voelt? De een praat graag over zichzelf en de ander vind dat lastiger? Veel mensen vinden het heerlijk als de ander zoveel interesse in hem/haar stelt en praten graag over zichzelf. Mijn man vindt dit juist wat lastig en gaat veilig door met vragen stellen. Geen idee of dit echt de reden is, maar meer een hypothese.
Als hij uit zichzelf meer over zichzelf vertelt, dan komen er dus wel vragen. Er is denk toch een soort onderlinge wisselwerking, waarin je het gedrag van jezelf en de ander onbewust juist versterkt/bekrachtigd. Een van mijn stokpaardjes is ook dat alles wat je doet effect heeft op de ander in het sociale contact en vice versa. Je reageert altijd op elkaar en beïnvloedt elkaars gedrag. Niet alleen wat er feitelijk gezegd wordt, maar ook lichaamshouding, toon, gezichtsuitdrukking enz. We interacteren niet in een vacuüm.
