Hopsatee Ik ben ook een emotie eter maar dan dat ik dus vrijwel niet eet of bijv hele simpele dingen alleen als ik stress heb.
Ja same
Mijn man begrijpt daar helemaal niets van. Die houdt van eten, in zijn top 3 favoriete bezigheden, haha.
Hopsatee Zeker, bij M en L is het sowieso een controle ding hier. Past ook bij hun karakter. Want ik hoor dan bijv dat ze op de opvang wel thee drinken, pindakaas op brood eten etc. Daarbij willen M en L inderdaad ook nooit proeven (m nu wat meer) terwijl S in elk geval altijd wil proberen.
Karakter heeft er zoveel mee te maken idd. Wat grappig is want mijn oudste heeft een eetstoornis (dat is niet grappig uiteraard) maar heeft wel de interesse in eten. Hij is nieuwsgierig, wil ook wel proeven maar kan het niet. Voor mij bewijst dat ook wel dat karakter er veel mee te maken heeft, en ook dat omstandigheden bepalen hoe zoiets tot uitwerking komt.
iMoeder Ik eet ook beter met een scherm voor mijn hoofd. Hoe minder ik hoef na te denken over eten hoe beter het gaat. Niet altijd hoor, soms dan kan ik gewoon eten zoals een normaal persoon (hetzij in mini kwantiteit) haha
Ik lus ook bijna alles, ik wil ook alles wel proberen mits mijn hoofd er naar staat. Ik moet dan ook echt nee zeggen als mijn hoofd er niet naar staat want als ik mijzelf forceer het toch te proberen dan krijg ik een (tijdelijke) afkeer. Ik link voedsel snel aan een ervaring (negatief/positief) e/o gemoedstoestand van dat moment. Niet dat ik in de stress raak als ik een banaan zie, voedsel roept geen emotie op in die zin, maar het idee van het eten valt zwaar op de maag waardoor ik al vol zit met het idee van het eten.
Met de jaren wel manieren gevonden om daarmee om te gaan want in periodes van stress heb ik standaard ondergewicht. Wat uiteraard niet goed is. Zo heb ik mijn safe foods ontdekt en voornamelijk de schaamte daaromtrent van me af geschud en geef ik er gewoon aan toe als dat nodig is.
