Bloem Nou en dat bleek vandaag wel weer hoezeer dit gevoel dus klopte. Alvast sorry voor het enorm lange verhaal maar moet het even kwijt. Heb er echt om gehuild vandaag.
Echt😥 (nog voor ik het bericht had gekregen van mijn nieuwe baan zie sollicitatietopic) sprak mijn manager met de coördinatoren van het team over mijn stagemogelijkheden en dat school me die kans wilde bieden.
Begonnen ze tegen haar over mij persoonlijk en dat ik niet echt aansloot bij de teamleden. Enz enz. Kwam er dus eigenlijk op neer dat zij dat niet zagen zitten. Zij heeft toen duidelijk gemaakt dat ik prima mijn werk doe en dat als het persoonlijk niet zo klikt met sommigen dit geen reden is om dat niet te mogen doen.
Zij heeft toen ook meteen gevraagd of ik hier überhaupt iets van wist.
En ze zijn toen naar mij toe gekomen met 2 man. Ik had toen net een afspraak met een collega. Die zat al op mij te wachten toen zij naast mij toe kwamen of ze me even konden spreken. Het zou maar 5 minuten duren. Ik had geen flauw idee waar het over ging.
Toen vertelden ze me dus dat ze gehoord hadden van mijn stageplannen en ze zeiden dat het hen verbaasde dat ik dat wilde. 😳Hoezo zeg ik? Ik dacht meteen bij mezelf jullie (het hele team) weet dat ik graag docent wil worden en een opleiding wil doen.
Toen zeiden ze ‘ja vanwege de persoonlijke dingen’. Ik weet denken wat bedoelen ze nu, toch niks van mijn thuissituatie of zo want daar merkt niemand niks van.
Nee het schuurde met collega’s. Ik voelde dingen niet aan en als ik in een pauze er bij kwam zitten nam ik het gesprek helemaal over en viel alles stil. 😳Ik praatte mee als mensen in gesprek waren ook over leerlingen. Mensen gingen soms bewust ergens anders werken als ik op kantoor zat 😭. Met meelopen in de lessen nam ik ook veel over.
Alles was te, blijkbaar. Ik ben vast nog iets vergeten want het kwam nogal binnen. En ik vond ook echt de manier waarop vreselijk. En dat zijn dan welzijnsdocenten.
En toen kreeg ik de vraag of ik dat niet vaker meemaakte en of ik dat niet vaker in mijn werk had gehad. Wilden ze het dus ook nog eens compleet bij mij neerleggen.
Ik heb uitgesproken dat ik echt van niks weet. Waarom had niemand iets gezegd? Tijdens het meelopen heb ik van te voren gevraagd wat de docent verwachtte van mij en ik heb het ook nabesproken. Toen nooit iets gehoord. 🤯
Het antwoord was: Ik was nogal mondig en men durfde mij niks te zeggen (????).
En zij kwamen dat nu even namens het team vertellen. Ik mocht er altijd nog een keer met hen over praatten als ik dat wilde. 😤
Ik heb nog uitgelegd dat ik nergens bij hoor en ik een poging om dat wel te willen misschien wel te hard mijn best doe. Dat dat als te kan overkomen. ‘Ja dat zou mogelijk een verklaring zijn’ was toen het antwoord. Ipv oh dat is rot en ja misschien hebben wij als team dan ook wel iets anders kunnen doen.
En zij beiden hadden hier blijkbaar ook last van, zelfs al vanaf het begin dat ik er ben begonnen (al maaaaaanden geleden dus) 🤷♀️maar hebben mij ook nooit iets gezegd.😶🌫️
Ik was daarna er compleet van in
shock. Dit zijn dus docenten welzijn hè mensen. Die zo’n gesprek zo aanpakken. Maar ook die in mijn team zitten en zo met mij omgaan. 😬
Mijn collega waarmee ik die afspraak had die kwam er dus ook ineens bij uit. Die heb ik dus bijgepraat. Ik heb haar meteen gevraagd hoe zij ervaart en dan vooral de pauzes want dan zit ik vaak bij haar. Zij herkende dit helemaal niet. En vond dat het logisch was dat ik ook vragen stelde en dingen vertelde. Heb het daarna nog aan 2 collega’s gevraagd en die herkenden het compleet niet.
Toen ze me dit kwamen zeggen zat ik gewoon de Ondersteuningsklas te bemannen hè. Dus moest daarna ook nog een uur daar de leerlingen begeleiden. Met rode ogen van het huilen. Echt verschrikkelijk.
Ik heb het er ook nog met mijn manager over gehad. En dan vooral dat ik het heel erg vind dat sommigen zo’n beeld van mij hebben. Ik sta juist open voor feedback en kan heel goed naar mezelf kijken. Dat ze dan niet tegen mij durven zeggen dat ik te luidruchtig ben of me er teveel mee bemoei of wat dan ook. Ik kan dat prima hebben.
Ben daarna gaan wandelen en heb wat te lunchen bij de supermarkt gehaald. Geen enkele zin om bij het team in de kantine te gaan zitten.
Toen ik terug kwam kwam mijn manager mij halen want de manager van de vacature was bij haar op kantoor. En die wilde me wat zeggen. En dat was dus dat ik aangenomen was. Ik begon spontaan te huilen van opluchting. Wel daarna ff kort vertelt hoe of wat.
Zij gaf aan dat zij vanuit het gesprek ook een pittig persoon hadden gezien die wellicht door alle kennis en ervaring en de mondigheid een ander kon intimideren. Ook omdat we straks met veel nieuwe mensen zijn. Maar dat ze dat meteen wilde zeggen en we daar samen op gingen letten. Meteen gezegd dat dat prima is. En ik overal over kan praten. En zal dit ook meteen met mijn werkbegeleider dan oppakken.
Geen punt. Dat meen ik ook echt. Ik ben best pittig en uitgesproken. Maar ook wel erg enthousiast en ga voor je door het vuur. En ben heel erg van het samenwerken. Dit gaat wel goedkomen. Maar het was me toch een dag. Ben er helemaal moe van.
Morgen een dagje wellness inclusief massage. Nog nooit zo nodig gehad als nu.
En ik ben dus wel heel blij dat ik hier weg kan. Nog 1 weekje. Gelukkig vol met lesgeven en dat met 2 leuke collega’s. En de rest laat ik maar voor wat het is. Ga wel nog ergens melden dat ik dus een nieuwe baan heb. Hoe dat weet ik nog niet precies. Misschien met een mail of zo. Eind van de dag een keer want dan ligt het verder bij hen hoe ze reageren.
