Je zegt dat je je excuses aanbiedt, maar ondertussen hoor ik tussen de regels in veroordeling na veroordeling. Dat doet pijn. Vooral je opmerking: 'Mensen zoals jullie'. En dat je mij gaat vergelijken met je moeder die jou nooit vroeg/vraagt 'hoe gaat het met je'. Hoezo ben ik zoals je moeder? Ik heb dan wel ADHD maar dat maakt me niet een zielig, incapabel mens die niets kan.
Stomme trut. Onze vriendschap is niet voor niets overgegaan en ik ben er blij mee, want iemand die constant bevestiging nodig heeft door de vraag 'hoe gaat het met je' te krijgen daar wil ik niet eens contact mee.
Dat ik het niet vraag heeft niets te maken met wat iemand voor mij betekent, ik vergeet dat gewoonweg. Gelukkig weten mijn vriendinnen die ik heb dat en hebben ze die constante bevestiging niet nodig.
