Vorig jaar schreef ik in dit topic er al over en weet niet waar anders te plaatsen. Waar ik eerst boos was zit er nu vooral verdriet. Vandaag is dochter jarig en ze vroeg of hij kwam, ik heb gezegd dat hij niet kon. Opzich geen woord gelogen want als er anderen op visite kwamen dan kwam hij altijd op een andere dag.
Alleen zal ik binnenkort toch echt eerlijk moeten zijn, maar kan de woorden niet vinden. En partner helaas ook niet. Suggesties zijn van harte welkom, 🙏(meer info kan via dm.)
De oudste (met een rugzakje) heeft vorig jaar het contact met ons gebroken en wil zijn eigen weg gaan.
Geen afscheid of iets gewoon via een berichtje en een blokkade. En gezien zijn problematiek ziet het er niet naar uit dat hij van gedachten gaat veranderen.
De jongste heeft zelf bedacht dat hij niet meer komt omdat het vanwege zijn nieuwe huis is, dat dit te verweg is om zo langs te gaan en heeft daar voor nu nog vrede mee. (Stukje zelfbescherming.) Alleen zullen we tzt toch echt moeten vertellen dat dit niet de reden is.
Ik begrijp waar hij vandaan komt, alleen mijn hart breekt dat ik hem kwijt ben, maar nog erger vind ik het voor de jongste. Hoe leg ik dit een 6 jarige uit.🤷😥
