Jules Slachtoffers voelen zich bijna altijd schuldig.
Echt bijna altijd! Ik legde altijd uit dat dit een normale overlevingsreactie van je lijf is op een traumatische gebeurtenis, waar jezelf geen controle over hebt. Het is bijna altijd ‘had ik maar dit gedaan’ of ‘had ik maar…’. Je hebt geen keus op dat moment. En de buitenwereld maar roepen, als mij dit zou overkomen, dan zou ik wel even… (vul maar iets gewelddadigs in).
Lekker makkelijk kletsen, want je hebt geen idee hoe het is om te worden overmeesterd, bedreigd en verkracht door iemand die sterker is dan jou en de macht heeft om een einde te maken aan je leven. Zo interpreteren onze hersenen dit binnen een nanoseconde zonder dat je überhaupt de kans hebt om er zelf over na te denken. Het enige wat de hersenen denken, is ‘ik moet mij stil mogelijk houden en soms zelfs meewerken’ , want dat is de beste kans om dit te overleven.
Het is echt een topidee om onze kinderen niks uit te leggen, want dan neemt de kans op seksueel geweld en PTSS alleen maar toe. Dat is hun idee van een kind beschermen?!?
