Vulpen Ik snap het verband niet helemaal tussen emoties hebben en in het leger willen. Mijn vriend is het leger in gegaan omdat school niet zijn ding was en heeft daar zijn opleiding gedaan. Andere mensen wilden er gewoon een spannende tijd hebben of iets voor hun land betekenen. Hij heeft er ook vriendschappen voor het leven gemaakt want als je samen heftige dingen mee maakt dan schept dat juist een heel hechte, emotionele band. Er heerst ook wel een andere wind dan 50 jaar geleden. Je moet er verplicht praten over de dingen die je mee maakt. Ze hebben geleerd van de PTSS die sommige mensen oplopen. Dus die ruimte voor emoties die is er gewoon. Zo lang je dat maar wel even opzij kunt zetten als het echt nodig is om te kunnen handelen. In die zin zie ik het zelf hetzelfde als politie, brandweer, ambulance/seh personeel.
Hopsatee Denk dat jouw man veel lijkt op mijn vriend. Hij blijft heel rustig bij gedoe en drukte. En heeft een (voor mij dan tenminste) indrukwekkende situational awareness. Ik ren in computer spelletjes nog net niet tegen mobs aan, hij ziet altijd alles. (En ook in het echt als het druk is in de stad etc.)
Hij heeft ook wel echt nare dingen meegemaakt bij uitzendingen, en toch kan hij daar goed over praten. En op zijn eigen handelen reflecteren waarom hij bepaalde keuzes heeft gemaakt. Mijn vriend kan wel praten over zijn emoties, maar dan moet ik er naar vragen. Hij zal daar niet snel zelf over beginnen. Als ik het vraag dan zie ik wel dat hij echt moeite doet om een volledig antwoord te geven. En soms heeft hij even nodig om er achter te komen hoe hij zich voelt, maar dat heb ik zelf ook. Ik zeg wel tegen hem dat als hij zelf niet met dingen komt, ik geen gedachten kan lezen.
